بخش اوّل - پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 5

‌صفحه‌ى 83

بخش اوّل

الْحَمْدُ للهِ الوَاصِلِ الْحَمْدَ بِالنِّعَمِ وَالنِّعَمَ بِالشُّكْرِ. نَحْمَدُهُ عَلَى آلاَئِهِ، كَمَا نَحْمَدُهُ عَلَى بَلاَئِهِ. وَنَسْتَعِينُهُ عَلَى هذِهِ النُّفُوسِ الْبِطَاءِ عَمَّا أُمِرَتْ بِهِ، السِّرَاعِ إلَى مَا نُهِيَتْ عَنْهُ. وَنَسْتَغْفِرُهُ مِمَّا أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ، وَأَحْصَاهُ كِتَابُهُ: عِلْمٌ غَيْرُ قَاصِر، وَكِتَابٌ غَيْرُ مُغَادِر. وَنُؤْمِنُ بِهِ إيمَانَ مَنْ عَايَنَ الْغُيُوبَ، وَوَقَفَ عَلَى الْمَوْعُودِ، إيماناً نَفَى إخْلاَصُهُ الشِّرْكَ، وَيَقِينُهُ الشَّكَّ. وَنَشْهَدُ أَنْ لاَ إلهَ إلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً صلّى الله عليه وآله وَسَلَّمَ عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، شَهَادَتَيْنِ تُصْعِدَانِ الْقَوْلَ، وَتَرْفَعَانِ الْعَمَلَ. لاَ يَخِفُّ مِيزَانٌ تُوضَعَانِ فِيهِ، وَلاَ يَثْقُلُ مِيزَانٌ تُرْفَعَانِ عَنْهُ.

ترجمه

ستايش مخصوص خداوندى است كه حمد را به نعمت، ونعمت را به شكر پيوند داد، او را بر نعمتهايش ستايش مىكنيم آن گونه كه بر بلاهايش، و از او در برابر اين نفوس سست و تنبل كه در انجام اوامرش كندى مىكنند و در ارتكاب نواهيش سرعت دارند، يارى مىطلبيم، و از گناهانى كه علم او به آنها احاطه دارد و كتاب او (نامه اعمال ما) آنها را شماره كرده، آمرزش مىطلبيم، همان علمى كه در هيچ موردى قصورى ندارد و كتابى كه چيزى را فروگذار نمى كند.

و به او ايمان داريم همچون كسى كه اسرار نهانى را با چشم مشاهده مىكند، و در كنار آنچه وعده داده شده (از معاد و رستاخيز) ايستاده و آگاهى دارد، ايمانى كه اخلاص آن شرك را نفى مىكند و يقين آن شك و ترديد را مىزدايد،