بخش دوّم - پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام) جلد 5

‌صفحه‌ى 27

بخش دوّم

لَمْ يَكُنِ امْرُؤمِنْهَا فِي حَبْرَة إلاَّ أَعْقَبَتْهُ بَعْدَهَا عَبْرَةً; وَلَمْ يَلْقَ فِي سَرَّائِهَا بَطْناً، إلاَّ مَنَحَتْهُ مِنْ ضَرَّائِها ظَهْراً; وَلَمْ تَطُلَّهُ فِيهَا دِيمَةُ رَخَاء، إلاَّ هَتَنَتْ عَلَيْهِ مُزْنَةُ بَلاَء! وَحَرِيٌّ إذَا أَصْبَحَتْ لَهُ مُنْتَصِرَةً أَنْ تُمْسِيَ لَهُ مُتَنَكِّرَةً، وَإِنْ جَانِبٌ مِنْهَا اعْذَوْذَبَ وَاَحْلَوْلَى، أَمَرَّ مِنْهَا جَانِبٌ فَأَوْبَى! لاَ يَنَالُ امْرُؤمِنْ غَضَارَتِهَا رَغَباً، إلاَّ أَرْهَقَتْهُ مِنْ نَوَائِبِهَا تَعَباً! وَلاَ يُمْسِي مِنْهَا فِي جَنَاحِ أَمْن، إلاَّ أَصْبَحَ عَلَى قَوَادِمِ خَوْف! غَرَّارَةٌ، غُرُورٌ مَا فِيهَا، فَانِيَةٌ، فَان مَنْ عَلَيْهَا، لاَ خَيْرَ فِي شَيْء مِنْ أَزْوَادِهَا إلاَّ التَّقْوَى. مَنْ أَقَلَّ مِنْهَا اسْتَكْثَرَ مِمَّا يُؤْمِنُهُ! وَمَنِ اسْتَكْثَرَ مِنْهَا اسْتَكْثَرَ مِمَّا يُوبِقُهُ، وَزَالَ عَمَّا قَلِيل عَنْهُ.

ترجمه

هيچ كس از دنيا شادمانى نديده، جز اين كه به دنبال آن او را با اشك و آه رو به رو مىسازد، و هنوز با خوشى هايش رو به رو نشده كه او را با ناراحتى هاى پشت كردن (نعمتها)، مبتلا مىكند و هنوز باران لطيف و ملايم راحتى و آسايش بر او نباريده كه بلاها را سيل آسا بر سرش فرو مىبارد (به همين دليل) جاى تعجب نيست كه هر گاه صبحگاهان به يارى كسى برخيزد شامگاهان خود را ناشناس و بيگانه نشان دهد و اگر در يك طرف، شيرينى و گوارايى داشته باشد در سوى ديگر تلخى به بار آورد و مرگ بيآفريند. هيچ كس از نعمتها و لذّات دنيا به آنچه خواسته است نمى رسد مگر اين كه (به زودى) مشكلات و سختى هايش او را به رنج مىافكند، وشبى را در زير بال و پر امنيّت