مقدسى كه قديمست از صفات كمال به ذات لم يزلى هست واحد اندر مجد صفات قدس كمالش برى ز علت كون به هستى جبروتى نيايد اندر وهم جلال و عز قديمش نبوده مدرك خلق نه اوليت او را بود گه اول زحير حد انى ورا بود منزل به قدرت صمديت لطايف صنعش به ساحت قدمش نگذرد قيام فهوم چه يافت خاطر ادراك او بجز حيرت به ذات پاك نماند به هيچ صورت و جسم جلال وحدت او در قدم به سرمد بود به وحدت ازلى انقسام نپذيرد به كنه ذاتش غفلت عقول را از غيب نه قهر باشد او را تغير اندر وصف هر آنكه در صفتش شبه و مل انديشد هر آنكه كرد اشارت به ذات بى چونش براى جلوه گرى از سرادق عرشى به صبحدم كشد او شمس از دريچه ى شرقز نور چرخ منور كند طلايه ى سيم ز نور چرخ منور كند طلايه ى سيم
منزهى كه جليل ست بر نعوت جلال بعز وحدت پيدا از او سنا و كمال نماى بحر لقايش بداده فيض وصال به عزت ملكوتى برى ز شكل و مال نه عقل يابد بروى سبيل مل و مال نه آخريت او را نهايتست و مل نه در مشاهد قربى جلال اوست جدال بداده هر صفتى را هزار حسن و جمال نهاده قهر قديمش به پاى عقل عقال چه گفت وهم مزور بجز فضول و فضال منزهست به وصف از حلول حالت و حال صفات عزت او باقيست در آزال به عزت ابدى نيست شبه هر اشكال نه در سرادق مجدش علوم راست مجال نه در صنايع لطفش بود فتور و زوال بود دل سيهش نقش گير كفر و ضلال بود به صرف حقيقت چو عابد تمال كند منور مغرب بروى خوب هلال نهد به قبه ى چرخ بلند وقت زوالكند ز بيضه ى كافور صبح ارض و جبال كند ز بيضه ى كافور صبح ارض و جبال
لطفا منتظر باشید ...
