صفت بهار، و گلگشت شجره ى بلند بالش مملكت والا خضر خان طوبى له، در باغ بهشت آسا، و بسوى گلهاى كرنه گذشتن، و بوى دوست باز يافتن، و هوش به باد دادن - انتخاب از مثنویات نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

انتخاب از مثنویات - نسخه متنی

امیرخسرو دهلوی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

صفت بهار، و گلگشت شجره ى بلند بالش مملكت والا خضر خان طوبى له، در باغ بهشت آسا، و بسوى گلهاى كرنه گذشتن، و بوى دوست باز يافتن، و هوش به باد دادن





  • صبا چون باغ را پيرايه نو كرد
    درين موسم كه از دل هاى پر سوز
    دل شاه از جدائى ريش مانده
    اگر بشنيدى از مرغى نوائى
    به هر سوى كه ابرى سر كشيدى
    تمام ار باز رانم شرح اين حال
    به فردوس حرم باغيت دلكش
    به كشور، هر كجا، نادر نهالى
    ز گلهاى خراسان گونه گونه
    دميده برگ نازك ياسمين را
    بر آب نسترن نسرين شكرخند
    ز گلهاى تر هندوستان هم
    گل كوزه كه دور چرخ گردان
    گل صد برگ را خوبى ز حد بيش
    بسان دفتر شيرازه بسته
    اگر چه پارسى نامند اينها
    گر اين گل در ديار پارسى زاد،
    بسى گلهاى ديگر هندوى نام
    قرنفل هم ز هند ستانست ور دى گل ما را به هندى نام زشت است
    گل ما را به هندى نام زشت است



  • دل بلبل به روى گل گرو كرد
    به شسته گرد غم باران نوروز
    گرفتار هواى خويش مانده
    برآوردى به درد از سينه وائى
    چو ابراز ديده بارانش چكيدى
    نگوم حال يك شب تا به يك سال
    كه فردوس ارم نبود چنان خوش
    درو نوشيده از كور زلالى
    نموده هر يكى ديگر نمونه
    لباس پرنيان داده زمين را
    چو دو هم شيره ى نزديك مانند
    شده سر گشته با دو بوستان هم
    پديد از خاك پاك هند كرد آن
    نموده صدق ورق ديباچه ى خويش
    ز هر برگش سرشك شير جسته
    ولى در هند زادند از زمينها
    چرا زونيست در گفتارشان ياد؟
    كز ايشان بود برد مشك خطا وام
    كه از نام عرب شد شهر گردى و گر نه هر گلى باغ بهشت است
    و گر نه هر گلى باغ بهشت است


/ 179