رفته و باز آمده در يك زمان چشم يقينش چو به رحمت فتاد آب كه خود خورد ازان زمزمه قطره ى او چشمه ى والا شده نيم شب آن پيك الهى ز دور داد نويدش كه از ين قعر چاه برق صفت جست به پشت براق جست برون جوهرش از كن فكان از زبر و زير برون برد ذات منزلتى يافت منازل نورد پرده ى خويشى زميان خاسته چون زميان رفته حجاب خيالجام عنايت زصفا نوش كرد جام عنايت زصفا نوش كرد
رفتن و باز آمدنش توأمان امت بيچاره نرفتش ز ياد قطره چكانيد به كام همه چشمه چه گويند كه دريا شده آمد وآود براقى ز نور خيز و به درياى ابد جوى راه كرده به مياق شتاب از و اق يافت مكانى بحد لامكان زير و زبر هيچ نماند از جهات كيف وكم از راه برون برد گرد مرتبه ى بى خودى آراسته بى حجبش جلوه نمود آن جمالو زخودى خويش فراموش كرد و زخودى خويش فراموش كرد