خانه چو خورشيد به جوزا گرفت رفت در آن خانه ى تير از مسير باد ز جوزا شده آتش ز مهر بس كه ستد روز جهان را زتاب صبح هم از تافتن شب برست تافته از گرمى خود آفتاب شب شده چون روز وى اندر گداز بيش بقا، روز بمانند سال خلق كشان در پنه ى سايه رخت جانب سايه شده مردم روان بس كه شده سايه زگرمى سياه خواست كند خلق زگرماى خويش ليك ز تاب فلك تا بناك گرم چنان گشت هوا در جهان خون برگ مرد زبون آمده پاى مسافر بره گرم دور چوب شد از غايت خشكى نبات سبزه ى در پاش ز مرد نماى لاله سيه كشت زخشكى چو مشكسنگ كه آتش ز وى ايد برون سنگ كه آتش ز وى ايد برون
رفت در آن خانه درون جا گرفت محرق ازآتش خورشيد تير سوخت جهانى ز زمين تا سپهر ديده نشد نقش شب الا به خواب طالب شب گشت چراغى بدست تابش او كرده جهان را به تاب روز چو شبهاى زمستان دراز بيش بقا تر شده بعد از زوال سايه گريزان به پناه درخت سايه به دنباله ى مردم دوان گرم در انداخته خود را به چاه در پنه ى سايه ى خود جاى خويش سايه نماند از تن مردم به خاك آتش گويند، بسوزد زبان خوى شد ، از پوست برون آمده ز ابله پر قبر چو نان تنور از پى يك شربت آب حيات كاه شده ، بلكه شده كهرباى چون به سياهى كشد از كشت خشكماند ز خورشيد در آتش درون ماند ز خورشيد در آتش درون
لطفا منتظر باشید ...
