خدايگان وزيران و پادشاه صدور يكى ز آتش جور سپهر بازم خر عجب مدار كه امروز مر مرا ديدست ز بهر خسرو سيارگان همى خواهد وگرنه جفته نهد با قباى كحلى خويش ستارگان را صدره به من شفيع آورد بدان بهانه كه تا آستينش بوسه دهد ز چاپلوسى اين گربه هيچ باقى نيست مرا زبون نتواند گرفت روبه وار به كردگار كه انصاف من ازو بستان نه آنكه بر من و بر آسمانت فرمان نيست مرا به دفع چنو خصم التفات تو بس به نعمتت كه ورقهاش جمله محو كنم خطى كشيده ام ار خط در اين ورق بكشند يقين شناس كه گر ديگران سخن گويند بدو چگونه دهم كسوتى كه از شرفش ز پرده دار تو تشريف باشد آنچه دهدوگر برهنه بمانم چو آفتاب و مهش وگر برهنه بمانم چو آفتاب و مهش
كه با نفاذ تو هست از قضا فراموشم كه از تجاوز او همچو ديگ مي جوشم در آن لباچه كه تشريف داده اى دوشم كه عشوه اى بخرم وان لباچه بفروشم همى برآيد از اين غصه دم به دم هوشم بگو چگونه كنم با كدامشان كوشم هزار بار گرفته است اندر آغوشم وليك من نه حريفان خواب خرگوشم كه در پناه تو من شير شير او دوشم كزو به كف چو حسود تو خون همى نوشم هموت بنده و هم منت حلقه در گوشم كه بعد از اين سخن او به گوش ننيوشم ز جاه تست كه در مجلس تو خاموشم بدان نگه نكنم من كه بي تن و توشم دماغ مه بخراشم ز بسكه بخروشم كلاه گوشه ى عرشست ترك و شبوشم بلى و باز تفاخر كند ازو دوشمقباى كحلى او كافرم اگر پوشم قباى كحلى او كافرم اگر پوشم
لطفا منتظر باشید ...
