كم عيالى سعادتيست كه مرد مرد رد نيز بند تخته و غل گرچه مردانگى به جهد كند در كواكب نگاه كن به شگفت ماه تنهاست زين سبب شب و روز گاه باشد به شرق و گاه به غرب نعش مسكين كه دختران دارد نه طلوعست مر ورا نه غروب روى بخت خواجه خرم همچو گل بسته دولت عهد با دورانش باد باد حاجت خرمى را با دلش تيغ او جفت طبيعى با ظفر سوى اقليمى كه يك ره بنگرد سوى هر لشكر كه آرد روى قهر اهل حاجت را درش دارالشفا جاودان خلق جهان را مدحتش گر بود بر خوان احسانش دمىشاخ طوبى با قلم در دست اوست شاخ طوبى با قلم در دست اوست
نرود جز براى خويش بدان جز عيال گران مدان به جهان نتواند شد از ميان به كران تا ببينى دليل اين به عيان مي كند گرد آسمان جولان گاه در حوت و گاه در سرطان لاجرم والهست و سرگردان صعب كاريست اين عيال گران باد تا هر سال گل آرد جهان تا بود پيوسته با دوران زمان حاجتى كه جسم دارد با روان رايتش با سرفرازى توامان ابر آنجا فيض بارد جاودان گوش دوران نشنود جز الامان سايه ى تيغش بود دارالامان چون كلام انورى ورد زبان جوع نفتد حاجتش ديگر به ناننونهال باغ جنت نايبان نونهال باغ جنت نايبان
لطفا منتظر باشید ...
