حسام دولت و دين اى خداى داده ترا نهاد آدم لفظ و تو چون مراد از لفظ عنايت ازلى صورت تو چون بنگاشت سعادت فلكى طينت تو چون بسرشت رخ تو آب حياتست و تشنه تر هر روز چو ذكر جاه تو كردند آسمان من هو ز حسب حال در اين قطعه رمزكى بشنو مرا كه طوطى نظمم در اين چنين وحلى اگرچه بط و همايم كند كرامت تو شوم چو هيات كبك درى سراسر زيب كنم چو فاخته در گردن از سپاس تو طوق سرايمت همه جايى به شكر بلبل وار بقات باد بخوبى و خرمى چندانحسود جاه ترا آن الم كه در همه عمر حسود جاه ترا آن الم كه در همه عمر
جمال احمد و جود على و نام حسين سواد عالم عين و تو چون سواد از عين نوشت نسخه ى روشن ز حاصل كونين نمود از دل و دست تو مجمع البحرين به ديدن تو خداوند صد چو ذوالقرنين چو عرض قدر تو دادند اختران من اين چنان كه بينك رفتست دى پرير، وبين چو چوژه پاى به گل درنباشد آخر شين بچه به زيور مسحى و زينت رانين شوم چو پيكر طاوس نر سراسر زين از آنكه هست درين گردن آفرين تو دين وگرنه نايبه كش بادم از غراب البين كه ابجدش ننهد بار جز به منزل غينحنين او نكند كم علاجهاى حنين حنين او نكند كم علاجهاى حنين
لطفا منتظر باشید ...
