بیشترتوضیحاتافزودن یادداشت جدید
آيا با بار گناه و دل سياه و آلوده بودن به رذايل نفسى و دور بودن از نيت پاك و عمل صحيح و خلاصه بدون پاك بودن درون و برون و مستقيم بودن ظاهر و باطن امكان ورود به مقام حضرت دوست هست ؟!با اين نحوى كه اكثر مردم زندگى مىكنند كه آلوده به انواع گناهان و تخلفات اعضا و جوارحاند و اكثرا حقوق حقه يكديگر را رعايت نمىنمايند و به مسائل الهى و معارف حقه اهميت نداده و در مقام كسب نور نيستند ، امكان ورود به محضر يار نيست ، مگر اينكه از تمام آلودگى هاى ظاهر و باطن دست بردارند ، آن گاه به سوى حريم حضرت او حركت كنند .قرآن مجيد ، راه به سوى حريم قرب را به روى پاكان و دارندگان عمل صالح باز مىداند ، آنجا كه مىفرمايد : مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعاً إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَكْرُ أُولئِكَ هُوَ يَبُورُ [344] .كسى كه عزت مىخواهد ، پس [ بايد آن را از خدا بخواهد ، زيرا ] همه عزت ويژه خداست . حقايق پاك [ چون عقايد و انديشههاى صحيح ] به سوى او بالا مىرود و عمل شايسته آن را بالا مىبرد . و كسانى كه حيلههاى زشت به كار مىگيرند براى آنان عذابى سخت خواهد بود ، و بىترديد حيله آنان نابود مىشود .
حركت عملى به سوى پاكى
در مقدمه رباب نامه سلطان ولد به هفت مسأله برمىخوريم كه به عنوان حركت عملى به سوى پاكى و صداقت از آيات قرآن و روايات گرفته شده كه با تلخيص و كمى تصرف در بعضى از لغات و عبارات آن لازم است ، بدانيم[345] .
1 ـ انديشيدن در هر كار
پيامبر اسلام صلىاللهعليهوآله يك ساعت انديشيدن را از يك سال و به استناد نقل ديگر از هفتاد سال عبادت ، برتر دانسته است . انديشه در صنع الهى ، در عالم نفس ، در عالم آفاق ، در عالم شرع ، در ظاهر و باطن عالم ، در عمل و عاقبت آن ، در آخرت و حساب و كتاب و بهشت و عقاب ، راهبر به سوى پاكى و زندگى صحيح است .
2 ـ پاكى نيت
بيداران راه حق از لحاظ آفرينش و با توجه به قرآن و احاديث ، انسان را داراى دو جنبه جدا از هم مىشناسند : يكى جسم تاريك و فانى و بىارزش و ديگرى روشنايى ايزدى يا روح خدايى كه بخش ارزشمند وجود انسان است و چون جسمها اصولاً يكسان است ، ضابطه تعيين ارزش ها همان باطن و نيروهاى غير مادى است .روى همين اصل ظاهر در نظر عارفان بهاى خود را از دست مىدهد ؛ زيرا كه با تظاهر مىتوانيم ظاهر خود را نيكو جلوه دهيم ، يا كارى را براى جلب توجه ديگران انجام دهيم ، بىآنكه قلبا كوچك ترين اعتقادى به عمل خود داشته باشيم .