بنماى رخ كه باغ و گُلستانم آرزوست اى آفتابِ حسن برون آ دمى ز ابر بشنيدم از هواى تو آواز طبل باز گفتى ز ناز بيش مرنجان مرا برو اين نان و آب چرخ چو سيلى است بىوفا يعقوبوار وا اسفاها همى زنم زين همرهان سست عناصر دلم گرفت جانم ملول گشت زفرعون و ظلم او آن نورِ روى موسىِ عمرانم آرزوست[2] بگشاى لب كه قندِ فراوانم آرزوست كان چهره مشعشع تابانم آرزوست باز آمدم كه ساعدِ سلطانم آرزوست آن گفتنت كه بيش مرنجانم آرزوست من ماهيم ، نهنگم ، عُمّانم آرزوست ديدار خوب يوسفِ كنعانم آرزوست شيرِ خدا و رستمِ دستانم آرزوست آن نورِ روى موسىِ عمرانم آرزوست[2] آن نورِ روى موسىِ عمرانم آرزوست[2]