امام صادق عليهالسلام در اين فصل به يكى از مهمترين فضايل اخلاقى و صفات ملكوتى و حقيقتى كه مصدر و منشأش حضرت ربّالارباب است يعنى سخاوت اشاره مىكنند .امام مىفرمايد :سخاوت از اخلاق انبياى الهى است و آن ستون و تكيهگاه ايمان است و چون سخاوت اقتضاى ايمان است ، پس مؤمنى نيست مگر اين كه سخى است و كسى سخاوت ندارد مگر اين كه صاحب يقين به حقايق الهيّه است و همّتش اعلا همّت مىباشد ، سخاوت و كرم لباس و شعاع نور يقين است و هر كس آگاه شود كه مقصود از سخاوت ، رسيدن به مقام قرب و لقاى حضرت اوست امر سخاوت براى او بسيار آسان مىشود .در حديثى از رسول خدا صلىاللهعليهوآلهآمده : سخاوت و كرم جبلّى و فطرى و طبيعى عاشقان خداست كه هر چه ربط به مبدأ بيشتر باشد رابطه انسان با امور مادى كه مايملك اوست كمتر است ، چرا كه سخى آنچه دارد از خدا مىداند و به اين معنى باور و يقين دارد و صرف آنچه در دست اوست براى او در راه محبوب سخت و مشكل نيست .سخاوت بر چيزى واقع مىشود كه محبوب و معشوق انسان است نه بر اشيايى كه انسان لازم ندارد و به آنها دلبستگى نيست چنان در قرآن آمده : لَن تَنَالُوا البِّرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ [225] .و آنچه از هر چيزى انفاق مىكنيد [ خوب يا بد ، كم يا زياد ، به اخلاص يا ريا ]يقيناً خدا به آن داناست . در اينجا بسيار مهّم است كه حضرت صادق عليهالسلام مىفرمايد :اقلّ مرحله سخاوت بذل مال دنياست و اين جمله به خاطر اين است كه اكثر مردم غرق در عشق به مال و منالند و چون چيزى در راه خدا بدهند تصوّر مىكنند كار بسيار بزرگ و مهمى كردهاند در حالى كه اينطور نيست چون امور مادى نسبت به امور معنوى امرى ناچيز است ، پس عمل در امور مادى هم در مقابل امور معنوى مسئله مهمّى نيست ، اين است كه بذل مال اقلّ سخاوت و بذل جان در راه خدا سخاوت اعظم در اين عالم است .
سخاوت انبيا
نياز انسان در تمام شؤون حيات به رسالت و نبوّت انبياى گرامى نيازى فطرى و ضرورى است . اگر پيامبران الهى به رسالت مبعوث نمىشدند اثرى از سعادت دنيا و آخرت براى احدى نبود .اگر رسولان خدا در فضاى حيات انسانى تجلّى نمىكردند ، آثارى از ارزشهاى واقعى در عرصه زندگى ديده نمىشد .