سپس حضرت مىفرمايد :من در اصل موضوع سخن ندارم ، سخنم در اين است كه در اخذ و عطا اهل نجات كيانند و اهل هلاكت و بدبختى كدام طايفهاند ؟اهل نجات آنان هستند كه در اخذ و عطا جانب تقوا را رعايت مىكنند و به حبل ورع و پاكدامنى چنگ مىزنند .امام صادق عليهالسلام در دنباله روايت مىفرمايند :مراتب آدمى در تقوا و ورع منقسم به دو قسم است : خاص و عام .جماعتى در مسئله اخذ ، كمال دقّت را به كار مىبرند و تا صد در صد يقين به حلال بودن مال و مورد نداشته باشند از گرفتن امتناع مىورزيدند و به وقت ضرورت هم به بيش از سد جوع و پوشش بدن روى نمىآورند .و ديگر دستهاى هستند كه تنها به ظاهر مسئله اكتفا مىكنند و تفحّص زيادى نمىنمايند و همين كه بر حسب ظاهر علم به غصب و سرقت و حرمت ندارند اكتفا كرده و دست خويش را براى گرفتن دراز مىكنند .
ورع و عفت نفس
در ايّام تحصيل به وسيله يكى از نيك مردان كه دستش از مال دنيا تهى بود از فقر شديد خانواده محترمى باخبر شدم ، به توسّط آن نيك مرد ، ماه به ماه يا چند هفته به چند هفته كمك ناچيزى به آن خانواده مىكردم . يك روز مبلغ بيست و پنج تومان كه در آن روز مخارج چند روز يك خانواده را اداره مىكرد براى آن خانواده به توسط آن مرد پاك فرستادم ولى پس از چند لحظه آن مقدار را برگرداند ، در حالى كه مىدانستم با داشتن عايله سنگين به آن محتاج است ، سبب برگشت دادن پول را از واسطه پرسيدم پاسخ گفت : سرپرست خانواده فقير گفت : من مخارج امروز و فردا را دارم اين مقدار پول را به كسى بدهيد كه خرج امروز و امشبش را ندارد .