زشت ترين ستم - یک هزار سخن از حضرت علی (علیه السلام) نسخه متنی

زشت ترين ستم

ظُلْمُ الضَّعيفِ اَفْحَشُ الظُّلْمِ. [ نهج البلاغه، ن 31، ص 930. ]

ستم بر ناتوان زشت ترين ستم است.

نتيجه ميدان دادن به ستمگران

كانَتْ اُمُورُ اللّهِ عَلَيْكُمْ تَرِدُ وَ عَنْكُمْ تَصْدُرُ وَ اِلَيْكُمْ تَرْجِعُ، فَمَكَّنْتُمُ الظَّلَمَةَ مِنْ مَنْزِلَتِكُمْ وَ اَلْقـَيـْتُمْ اِلَيْهِمْ اَزِمَّتَكُمْ وَ اَسْلَمْتُمْ اُمُورَ اللّهِ فى اَيْديهِمْ يَعْمَلُونَ بِالشُّبُهاتِ وَ يَسيرُونَ فِى الشَّهَواتِ. [ نهج البلاغه، خ 105، ص 317. ]

داورى در احـكـام خـدا را نـزد شـما مى آوردند، و از سوى شما به ديگران مى رسيد و هم به شما بـازمـى گـرديـد. پـس دست ستمكاران را بر خود گشاديد و رشته هاى كار خويش به دست آنان داديد و داورى در حكم الهى را در كف آنان نهاديد تا كارها به شبهت كنند و راه شهوت بسپرند.