لوامع صاحبقرانی جلد 8

‌صفحه‌ى 215

(و روى في من جهل الوقوف بالمشعر انّ القنوت فى صلاة الغداة بها يجزئه و انّ اليسير من الدّعاء يكفى)

(1) و مرويست كالصحيح از ابو بصير كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه اين دو مصاحب من نمى‏دانستند كه وقوف مشعر مى‏بايد كرد حضرت فرمودند كه بر مى‏گردند به مشعر و يك ساعتى در آنجا مى‏ايستد عرض نمودم كه اگر كسى به ايشان نگفت تا امروز كه همه مردمان رفته‏اند پس حضرت ساعتى سر به زير انداختند و فرمودند كه آيا نماز صبح را در مشعر نكردند گفتم بلى كرده‏اند فرمودند: كه آيا در نماز قنوت نخوانده‏اند گفتم بلى خوانده‏اند حضرت فرمودند كه مجزيست از ايشان پس حضرت فرمودند كه مشعر كه مسجد بالاى كوه باشد از مزدلفه است كه جميع مشعر باشد و مزدلفه از مشعر است اندك دعايى ايشان را كافى است.

ظاهر حديث آنست كه ترك سنت كرده است كه نرفته است بر كوه و ممكن است كه نيت نكرده باشد چون جاهل بوده و بودن در مشعر او را كافى باشد بدون قصد به سبب جهالت، و صدوق مضمون حديث را مختصر كرده است.

و در صحيح از معاوية بن عمار منقولست كه عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه چه مى‏فرماييد در شخصى كه از عرفات بار كند و يكراست بمنى آيد فرمودند كه برگردد و به مشعر آيد و وقوف كند اگر چه مردمان بار كرده باشند يعنى تا ظهر نشده است وقت اضطرارى مشعر باقى است و قضا مى‏بايد كرد و بعد از آن قضا ساقط است چنانكه در موثق يا حسن كالصحيح از آن حضرت صلى اللَّه عليه نيز مرويست‏