لوامع صاحبقرانی جلد 8

‌صفحه‌ى 261

رسالت را از جانب تو نمى‏تواند كرد مگر كسى كه از تو باشد و بمنزله تو باشد و آن على است پس حضرت سيد المرسلين حضرت امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليه) را فرستادند در روحا به ابو بكر رسيد و آيات سوره توبه را از او گرفتند و ابو بكر به نزد آن حضرت آمد و گفت يا رسول اللَّه مگر در بدى من آيه نازل شده است حضرت فرمودند كه حق سبحانه و تعالى مرا امر فرموده كه اداى رسالت را نكند كسى مگر خودم يا شخصى كه از من باشد پس حضرت امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليه) در منى سوره توبه را خواندند و تا چهار ماه كفار را امان دادند كه به مامن خود برگردند و ديگر كسى از كفار در امان نباشد مگر چند كسرا كه با ايشان عهد فرموده بودند در مسجد الحرام و حضرت فرمودند كه رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمودند كه با شما بگويم كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه ديگر كسى برهنه طواف نكند و كفار بعد از اين سال به حج نيايند.

و عامه همه را روايت كرده‏اند در احاديث و تفاسير حتى بيضاوى با مفتريات ابو هريره كه ما و جمعى اين اذان مى‏داديم و خبر كرديم هر گاه ابو بكر را بر گردانند ابو هريره را مى‏فرستادند و وجه اين افترا آنست كه اين منقبت از جهة آن حضرت نباشد با آن كه حق سبحانه و تعالى نگذاشت كه اين افترا نسبت بيكى از ثلاثه ببندند كه فلانى از من است و بخارى در چند جا اين حديث را ذكر كرده است كه (علىّ منّي و انا منه موافق آيه) وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ‏