لوامع صاحبقرانی جلد 8

‌صفحه‌ى 29

بدان كه مشهور ميان اصحاب آنست كه اگر بيمارى داشته باشد كه شعور نداشته باشد مانند بيهوش يا مرضى كه ضبط خود نتواند كرد چون اسهال: ديگرى به نيابت ايشان مى‏كند و اگر عذر مرجو الزوال باشد صبر مى‏كند شايد خوب شود و خود تواند كرد و الا نايب از جهة او مى‏كند و احاديث صحيحه بسيار بر اين معنى وارد است‏

(و قدر روى معاوية بن عمّار عنه (صلوات اللَّه عليه) رخصة فى الطّواف و الرّمى عنهما)

(1) و بتحقيق كه وارد شده است بعنوان رخصت به اسانيد صحيحه از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) و در طواف و رمى از جانب كسير و مبطون، و ممكن است كه مراد از كسير كسى باشد كه از شتر افتاده باشد و بدنش مجروح باشد و خوف تلويث مسجد بوده باشد يا آن كه عاجز باشد از حركت و در مبطون كه خوف نجس شدن مسجد باشد ظاهر است و از اين جهت رخصت ناميده است كه اصل آنست كه افعال را خود به جا آورد و چون فى الجمله اختيارى هست كه خود توانند كرد نيابت بر سبيل رخصت است‏

(و قال فى الصّبيان يطاف بهم و يرمى عنهم)

(2) و در صحيح به اسانيد متكثره منقولست از معاويه كه آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) فرمودند در اطفال كه ايشان را دوش مى‏كنند و بر دور كعبه مى‏گردانند و از جانب ايشان رمى جمار مى‏كنند يعنى اولياء ايشان مانند پدر و جد يا هر مؤمنى ولى مؤمن است چنانكه فرموده است حق تعالى شانه كه مؤمنان بعضى از ايشان ولايت دارند بر بعضى و اين حديث در صورتى است كه اطفال مميّز نباشند و الا ايشان را به عبادت و افعال حج مى‏دارند چنانكه خواهد آمد إن شاء اللَّه تعالى‏