لوامع صاحبقرانی جلد 8

‌صفحه‌ى 305

(و روى منصور بن حازم عن ابى عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) قال كان علىّ (صلوات اللَّه عليه) يحلب البدنة و يحمل عليها غير مضرّ)

(1) و به شش سند صحيح و هفت حسن كالصحيح منقولست كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) فرمودند كه حضرت امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليه) مى‏فرمودند كه مى‏تواند دوشيدن شير شتر را و بارش مى‏تواند كرد بشرطى كه ضرر به او و ولدش نرسد

(و روى ابو بصير عنه (صلوات اللَّه عليه) فى قول اللَّه عزّ و جلّ لَكُمْ فِيها مَنافِعُ إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى قال ان احتاج إلى ظهرها ركبها من غير ان يعنّف عليها و ان كان لها لبن حلبها حلابا لا ينهكها)

(2) و منقولست در موثق از ابو بصير و در صحيح نزد بنده چنانكه گذشت از ابو الصباح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) در تفسير قول حق سبحانه و تعالى كه از جهة شما در شتران هدى نفعها هست تا وقت مقرر كه مكه باشد در عمره و منى باشد در حج حضرت فرمودند كه مراد از نفعها آنست كه اگر محتاج شود به سوارى آن سوار شود بى آن كه سبب مشقّت و تعب آن باشد و اگر شير داشته باشد بدو شد نه به نحوى كه هيچ در پستان ناقه نگذارد و همه را بدوشد و به ولدش ضرر رسد و پيشتر گذشت كه فايده اشعار آنست كه بر او سوار نشوند پس ممكن است كه حمل كنيم نهى را كراهت يا در صورت عدم احتياج يا وقتى كه اشعار كرده باشند و كراهت اظهر است‏