الشّرب من ماء زمزم‏ - لوامع صاحبقرانی جلد 8

‌صفحه‌ى 404

شرح عبارت فوت مى‏شد و هر دو را ذكر كردن مستلزم تكرار و تطويل بود

الشّرب من ماء زمزم‏

(فان قدرت ان تشرب من ماء زمزم قبل ان تخرج فافعل و تقول حين تشرب اللّهُمَّ اجعله علما نافعا و رزقا واسعا و شفاء من كلّ داء و سقم انّك قادر يا ربّ العالمين)

(1) ديگر نوشيدن آب زمزم است كه مستحب است قبل از سعى و عبارت صحيح معاوية بن عمار است، و حسنه حلبى است در دعا و هر دو تا سقم است پس اگر توانى كه بياشامى از آب زمزم پيش از آن كه متوجه سعى شوى بياشام.

و در حسنه حلبى است كه يك دلو يا دو دلو آب بكشد و بر سر و پشت و شكم بريزد و در وقتى كه آشامى مى‏گويى كه خداوندا اين آب را علم نافع گردان و روزى فراخ گردان و شفا گردان از هر درد و بيمارى به درستى كه قادرى بر همه چيز اى پروردگار عالميان، و معاويه گفت كه حضرت فرمودند كه بما رسيده است كه چون حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) نظر به زمزم فرمودند: فرمودند: كه اگر نه اين بود كه بر امتم شاق مى‏شد هر آينه يك دلو يا دو دلو خود مى‏كشيدم و چون من مى‏گردم همه كس را متابعت لازم بود و مشكل است همه كسرا دو دلو عظيم كشيدن. و ظاهرش آن بود كه بر تقديرى كه آن حضرت مى‏كشيدند و مى‏فرمودند كه سنت است همان مردمان هجوم مى‏كردند و چندين هزار كس را نهايت اشكال بود، يا آن كه خوف قتال نيز بود و از اين گفتن زايد بر استحباب مؤكد مفهوم نمى‏شود.