دیوان اشعار اوحدی مراغه ای اصفهانی نسخه متنی

من آن غارتگر جان مى پرستم
برآمد گر چه از پروانه ام آه
دميد از تربتم صبح قيامت
سرم سوداى جمعيّت ندارد
بگلبانگ پريشان داده ام دل
بچشمم در نمى آيد صف حور
«حزين» از كورى خفّاش طبعان
من آن خورشيد تابان مى پرستم

در ديده نگاه تو كه از جوش فتاده
غارتگر جمعيت دلهاست ببينيد
مأيوس مكن چشم براهان چمن را
كو صاحب هوشى كه كند فهم سروشم؟
كو عشق كه از داغ چراغى بفروزم
فكر تو خموشى است «حزين» از سخن عشق
اين كهنه شرابى است كه از جوش فتاده