غزل 147 - آئ‍ی‍ن‍ه‌ ج‍ام‌ ‌ نسخه متنی

سراسر بخشش جانان طريق لطف و احسان بود
عفاالله چين ابرويش اگر چه ناتوانم کرد
عجب مي‌داشتم ديشب ز حافظ جام و پيمانه
ولي منعش نمي‌کردم که صوفي وار مي‌آورد

نسيم باد صبا دوشم آگهي آورد
به مطربان صبوحي دهيم جامه چاک
بيا بيا که تو حور بهشت را رضوان68
همي‌رويم به شيراز با عنايت بخت
به جبر خاطر ما کوش کاين کلاه نمد
چه ناله‌ها که رسيد از دلم به خرمن ماه
رساند1) رايت منصور بر فلک حافظ
که التجا به جناب شهنشهي آورد

يارم چو قدح به دست گيرد
هر کس که بديد چشم او گفت
کو محتسبي که مست گيرد