غزل 237 - آئ‍ی‍ن‍ه‌ ج‍ام‌ ‌ نسخه متنی

نفس برآمد و کام از تو بر نمي‌آيد
صبا به چشم من انداخت خاکي از کويش
قد بلند تو را تا به بر نمي‌گيرم
مگر به روي دلاراي يار ما ور ني
مقيم زلف تو شد دل که خوش سوادي ديد
ز شست صدق گشادم هزار تير دعا
بسم حکايت دل هست با نسيم سحر
در اين خيال به سر شد زمان عمر و هنوز
ز بس که شد دل حافظ رميده از همه کس
کنون ز حلقه زلفت به در نمي‌آيد

جهان بر ابروي عيد از هلال وسمه کشيد
شکسته گشت چو پشت هلال قامت من
مگر نسيم خطت صبح در چمن بگذشت
نبود چنگ و رباب و نبيد و عود که بود
بيا که با تو بگويم غم ملالت دل
بهاي وصل تو گر جان بود خريدارم
چو ماه روي تو در شام زلف مي‌ديدم
به لب رسيد مرا جان و برنيامد کام
ز شوق روي تو حافظ نوشت حرفي چند
بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مرواريد