همچو چنگ ار به کناري ندهي کام دلم
ماجراي دل خون گشته نگويم با کس
گر به هر موي سري بر تن حافظ باشد
همچو زلفت همه را در قدمت اندازم
از لب خويش چو ني يک نفسي بنوازم
زان که جز تيغ غمت نيست کسي دمسازم
همچو زلفت همه را در قدمت اندازم
همچو زلفت همه را در قدمت اندازم
غزل 336
مژده وصل تو کو کز سر جان برخيزم
به ولاي تو که گر بنده خويشم خواني
يا رب از ابر هدايت برسان باراني
بر سر تربت من با مي و مطرب بنشين1)
خيز و بالا بنما اي بت شيرين حرکات
گر چه پيرم تو شبي تنگ در آغوشم کش
روز مرگم نفسي مهلت ديدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم
طاير قدسم و از دام جهان برخيزم
از سر خواجگي کون و مکان برخيزم
پيشتر زان که چو گردي ز ميان برخيزم
تا به بويت ز لحد رقص کنان برخيزم
کز سر جان و جهان دست فشان برخيزم3)
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخيزم68
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم
غزل 337
چرا نه در پي عزم ديار خود باشم
غم غريبي و غربت چو بر نميتابم
ز محرمان سراپرده وصال شوم
چو کار عمر نه پيداست باري آن اولي
که روز واقعه پيش نگار خود باشم
چرا نه خاک سر کوي يار خود باشم
به شهر خود روم و شهريار خود باشم
ز بندگان خداوندگار خود باشم
که روز واقعه پيش نگار خود باشم
که روز واقعه پيش نگار خود باشم
1) چنين است در اغلب نسخ، بعضي ديگر: بي مي و مطرب منشين،2) چنين است در خ نخ، در اغلب نسخ بجاي مجموع دو بيت پنجم و هفتم فقط اين بيت يگانه را دارند
خيز و بالا بنما اي بت شيرين حرکات
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخيزم
ز دست بخت گران خواب و کار بيسامان
هميشه پيشه من عاشقي و رندي بود
بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم
گرم بود گلهاي رازدار خود باشم
دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم