غزل 347 - آئ‍ی‍ن‍ه‌ ج‍ام‌ ‌ نسخه متنی

لاله ساغرگير و نرگس مست و بر ما نام فسق
بازکش يک دم عنان اي ترک شهرآشوب من
من که از ياقوت و لعل اشک دارم گنج‌ها
چون صبا مجموعه گل را به آب لطف شست
عهد و پيمان فلک را نيست چندان اعتبار
من که دارم در گدايي گنج سلطاني به دست
گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم
عاشقان را گر در آتش مي‌پسندد لطف دوست
دوش لعلش عشوه‌اي مي‌داد حافظ را ولي
من نه آنم کز وي اين افسانه‌ها باور کنم1)

صنما با غم عشق تو چه تدبير کنم
دل ديوانه از آن شد که نصيحت شنود2)
مگرش هم ز سر زلف تو زنجير کنم