لطفا منتظر باشید ...
غزل 412
مرا چشميست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستي
هلالي شد تنم زين غم که با طغراي ابرويش127
رقيبان غافل و ما را از آن چشم و جبين هر دم
روان گوشه گيران را جبينش طرفه گلزاريست
دگر حور و پري را کس نگويد با چنين حسني
تو کافردل نمي‌بندي نقاب زلف و مي‌ترسم
اگر چه مرغ زيرک بود حافظ در هواداري
به تير غمزه صيدش کرد چشم آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد ديد از آن چشم و از آن ابرو
نگارين گلشنش روي است و مشکين سايبان ابرو
که باشد مه که بنمايد ز طاق آسمان ابرو
هزاران گونه پيغام است و حاجب در ميان ابرو128
که بر طرف سمن زارش همي‌گردد چمان ابرو
که اين را اين چنين چشم است و آن را آن چنان ابرو
که محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو
به تير غمزه صيدش کرد چشم آن کمان ابرو
به تير غمزه صيدش کرد چشم آن کمان ابرو
