غزل 445 - آئ‍ی‍ن‍ه‌ ج‍ام‌ ‌ نسخه متنی

هرگز که ديده باشد جسمي ز جان مرکب
چون من شکسته‌اي را از پيش خود چه راني
مي بي‌غش است درياب وقتي خوش است بشتاب
در بوستان حريفان مانند لاله و گل
چون اين گره گشايم وين راز چون نمايم
هر تار موي حافظ در دست زلف شوخي2)
مشکل توان نشستن در اين چنين دياري

تو را که هر چه مراد است در جهان داري
بخواه جان و دل از بنده و روان بستان
ميان نداري و دارم عجب که هر ساعت
بياض روي تو را نيست نقش درخور از آنک3)
بنوش مي که سبکروحي و لطيف مدام
مکن عتاب از اين بيش و جور بر دل ما
مکن4) هر آن چه تواني که جاي آن داري