269- شاعر اهل بيت - 320 [س‍ی‍ص‍د و ب‍ی‍س‍ت‌] داس‍ت‍ان‌ از م‍ع‍ج‍زات‌ و ک‍رام‍ات‌ ام‍ی‍رال‍م‍ؤم‍ن‍ی‍ن‌ ع‍ل‍ی‌ (علیه السلام) نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

320 [س‍ی‍ص‍د و ب‍ی‍س‍ت‌] داس‍ت‍ان‌ از م‍ع‍ج‍زات‌ و ک‍رام‍ات‌ ام‍ی‍رال‍م‍ؤم‍ن‍ی‍ن‌ ع‍ل‍ی‌ (علیه السلام) - نسخه متنی

عباس عزیزی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید




  • نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت
    به دو چشم خون فشانم هله اى نسيم رحمت
    به اميد آن كه شايد برسد به خاك پايت
    چو تويى قضاى گردان ، به دعاى مستمندان
    چه زنم چو ناى هر دم ز نواى شوق او دم
    همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهى
    ز نواى مرغ يا حق بشنو كه در دل شب
    غم دل به دوست گفتن چه خوش است



  • متحيرم چه نامم شه ملك لافتى را
    كه زكوى او غبارى به من آر، توتيا را
    چه پيام ها سپردم همه سوز دل صبا را
    كه زجان ما بگردان ره آفت قضا را
    كه لسان غيب خوش تر بنوازد اين نوا را
    به پيام آشنايى بنوازد آشنا را
    غم دل به دوست گفتن چه خوش است
    غم دل به دوست گفتن چه خوش است



(( شهريارا ))

حضرت آية الله مرعشى نجفى فرمودند: وقتى شعر شهريار به پايان رسيد، از خواب بيدار شدم ، چون اين شاعر
را نديده بودم ، فرداى آن روز پرسيدم كه شهريار شاعر، چه كسى است ؟ پاسخ دادند: در تبريز زندگى مى كند.

گفتم از جانب من او را دعوت كنيد كه به قم بيايد. چند روز بعد شهريار آمد، ديدم همان كسى است كه او را
در عالم رؤ يا آن هم در حضور حضرت على (ع ) ديده ام . از او پرسيدم : اين شعر (( على اى هماى رحمت )) را كى
ساخته اى ؟ شهريار با شگفتى گفت : شما از كجا خبر داريد كه من اين شعر را ساخته ام ، چون آن را نه به كسى
داده ام و نه در موردش با كسى صحبت كرده ام و هيچ كس از مضمون آن آگاهى ندارد.

بعد حضرت آية الله مرعشى ماجراى رؤ ياى راستين خويش را براى وى باز گفت . در اين حال شهريار منقلب مى
شود و مى گويد: در فلان شبى اين شعر را سروده ام و همان گونه كه عرض كردم كسى از آن باخبر نمى باشد.

مرحوم آية الله مرعشى افزوده بودند: وقتى شهريار تاريخ و ساعت سرودن شعر را گفت ، مشخص شد درست مقارن
ساعتى كه وى آخرين مصرع شعر خود را به پايان رسانيده ، من آن رؤ يا را ديده ام .

آقاى شجاعى خاطرنشان نموده اند: آنهايى كه تا سال 1357 ه -ق به نجف مشرف شده اند، اين شعر را كه با خطى
خوش در داخل قابى بالاى ضريح مطهر حضرت على (ع ) قرار دارد، مشاهده كرده اند و من آن را ديده ام ، ولى
نمى دانم چه كسى اين شعر را به آن جا انتقال داده و كى بالاى ضريح نهاده است ؟!

روزى در محضر آية الله بهاءالدينى از شعر و شاعرى سخن به ميان آمد، ايشان با جمله اى كوتاه فرمود:

بنده اشعار زيادى درباره اهل بيت ، خصوصا حضرت على (ع ) شنيده ام ، ولى هيچ كدام برايم چون شعر شهريار
جذابيت نداشته است ، به همين جهت او را دعا كردم . بعدا برزخ را از او برداشتند! (310)

269- شاعر اهل بيت

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ


در سنه 300 هجرى مسعود بن آل بويه به نجف اشرف آمد، عضدالدوله ، گنجى پيدا كرده بود، مى خواست قبر على
(ع ) را بسازد، لذا مسعود را به نجف فرستاد و سرگرم بنا و تعميرات و تاءسيسات شد، در همان اوقات شاعر
روزگار جناب حسين بن حجاج از شعراى فصيح عرب كه فضايل على (ع ) را آشكار مى كرد، اشعارى به مناسبت
تعمير قبر گفته بود در مجلس ‍ رسمى با حضور آل بويه و سيد مرتضى نقيب سادات قصيده اش را خواند: يا
صاحب القبة البيضاء فى النجف .

راستى كه شعرش هم عجيب است ، فضايل على (ع ) را در اين اشعار جمع كرده بود، هر شعرش اسباب روشنايى چشم
دوستان و كورى چشم دشمنان على (ع ) بود. همين طور كه مى خواند رسيد به جايى كه طعن بر خلفاء، ابى حنيفه
تقيه بود، لذا سيد مرتضى به ملاحظه تقيه نهيب كرد گفت : كافى است .

حسين شاعر، با ناراحتى مجلس را ترك كرد به جاى احسنت و آفرين و صله و خلعت او را نهيب دادند، محزون و
غمگين به خانه رفت . شب در عالم رؤ يا على (ع ) را ديد فرمود: يابن الحجاج ، ناراحت نباش . من براى جبرانش

/ 162