فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

اَنَّ الرَّجُلُ اَنّاً و اَنيناً و اُناناً و تَاْناناً - ض: ناليد مرد.

اَنَّ الْماءَ: ريخت آب را.

لا اَفْعَلُهُ ما اَنَّ فِى السَّماءِ نَجْمٌ: (به معنى كان است) بجا نياوردم و نكنم اين كار را تا در آسمان ستاره است.

اَنَّنْتُهُ و تَاَنَّنْتُهُ: خوشنود كردم او را.

اُنَن: مرغى است مانند كبوتر كه صداى اوه اوه كند.

رَجُلٌ اُنانٌ و اَنانٌ و اُنَنَة - اُنانَة (مؤنث): مرد بسيار ناله كننده.

اَنَ الرَّحيلُ: نزديك شد.

اَنين و اُنان: ناله.

انَّة: بز و كنيز.

مالَهُ حانَّةٌ وَ لا آنَّةٌ: نيست او را ماده شترى و نه بزى يا كنيزى.

مَاَنَّة: دليل و علامت لياقت و كمال (و در حديث( است اَنَّ طُولَ الصَّلاةِ وَ قَصرَ الْخُطْبَةِ مَاَنَّةٌ مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ )نماز طولانى گذاردن و خطبه را كوتاه كردن، علامت و دليل فقاهت مرد است).

اَنّى: چگونه، كجا، از كجا، هركجا و حرف شرط.

(اَنَا(: ضمير رفع براى متكلم )يعنى من).

اَنْاَنَة: گفتن تو است انا.

اَنانِيَّة: خودپسندى و ادعا و تكبر.

(اَنَّبَهُ) تَاْنيباً: سرزنش كرد و غالب آمد او را در حجت.

اَنَّبَ السَّائِلَ: راند و بازداشت او را.