فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

اِنَّ قارُونَ كانَ مِنْ قَوْمِ مُوسى فَبغى (آيه): تجاوز كرد.

وَ لا تَبْغِ الْفسادَ فِى الْاَرضِ (آيه): در زمين فساد مجوئيد.

لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ اَنْ تَبْتَغُوا فَضْلاً مِنْ رَبِّكُمْ (آيه): بر شما گناهى نيست كه فضل پروردگار را بيشتر طلب كنيد.

بِغْيَة و بُغْيَة - بَغايا، ج: حاجت، مطلوب.

بُغاء: يافته و جسته.

بُغايَة: يافته، كسب.

اِنَّهُ لَذُو بُغايَةٍ: او كاسب است.

باغى - بُغاة و بَغْيان، ج: طلب كننده، جوينده، نافرمانى.

جَمَلٌ باغٍ: شترى كه آبستن نگرداند ماده را.

فِئَةٌ باغِيَة: گروه نافرمان از اطاعت امام معصوم.

بَغُوّ: زن زناكار.

يَنْبَغى: بايستى، بايد، لازم است.

بَغْى، بُغاء: زناكارى، فاحشگى.

بُغاء، اِبْتِغاء: خواسته، آرزو.

باغٍ: جفاكار، ظالم، بى عدالت، زورگو، ستمگر، سركش.

مُبْتَغِىّ: خواسته، آرزو شده، مطلوب.

بَغِىّ - بَغايا، ج: كنيز و زن آزاد زناكار، بسيار جستجوكننده.

مَبْغى و مَبْغاة: طرف جستنى و مكان طلب.

(بَفْت، بَفْتا): چلوار، قلمكار.

(بِفْتيك): گوشت كبابى، كتلت با نان خشك شده.