فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

باقِر: لقب حضرت محمدبن على (ع) امام پنجم براى تبحرش در علوم به اين لقب ملقب گشت، رگيست در گوشه چشم، شير درنده، شكافنده.

فِتْنَةٌ باقِرَة: فتنه تفرفه انداز و زايل كننده دوستى.

سَيَاْتى عَلَى النَّاسِ فِتْنَةٌ باقِرَةٌ تَدَع الحَليم حَيرانٌ (حديث): بزودى بر مردم فتنه وسيع عظيم رو كند كه دانايان در آن حيران باشند.

بَقير و بَقيرَة: شكافته شده، چادر بى آستين كه آن را شكافته بپوشند، كره اسب متولد شده.

ناقَةٌ بَقير: ماده شترى كه شكم او را بشكافند تا بچه او را بيرون آورند.

بَقَّار: گاوبان، آهنگر، نوعى بازى است.

مَبْقَرَة: راه.

مَبْقُور: شكافته شده.

بَيْقَر: جولا.

بَيْقَرَة: زيادى مال و اسباب.

اَبُوبَقَر: مرغ ماهى خوار سفيد.

ثَوْرُالْبَقَر: گاو نر.

بَقَرَةُ الْبَحْر: گراز ماهى.

بَقَرَةُ الْوَحْشِيَة: بز كوهى عربستان.