فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

بَكَلَ، بَكَّلَ: قلاب كرد.

بُكْلَة: قزن قفلى، چفت، گيره، سگك.

بَكلا: ماهى خشك.

بَكلُورِيَّة: دوره دوم متوسطه.

بَكُلورِيُوس: ديپلمه.

(بَكِمَ) بَكَماً، ف: گنگ گرديد.

بَكَمَ: خاموش ماند.

بَكامَة: گنگى و كورى و كرى مادرزاد، گنگ و كر و كور پيداشدن.

صُمٌ بُكْمٌ عُمْىٌ فَهُمْ لا يَرجِعُونَ (آيه): كر و لال و كورند پس برنمى گردند.

اَبْكَم و بَكيم، ص: مذكر - بُكْم و بُكْمان، ج و بَكْماء، ص: مؤنث: گنگ و كر و كور و لال مادرزاد.

سَتَكُونُ فِتْنَةٌ صَمْاءَ بَكْماءَ عَمْياءَ (حديث): بزودى فتنه ئى خواهد آمد بواسطه اختلاط آن درك حواس نگردد.

بَكُمَ قَصداً بَكامَةً، ك: بازماند از سخن به قصد يا بدون قصد، باز ايستاد از نكاح.

تَبَكَّمَ عَلَيْهِ الْكَلامُ: درماند در سخن.

بَكَم: گنگى يا عجز بيان.

اِنَّ اَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذى بِبَكَّةَ (آيه): اولين خانه اى كه براى مردم قرار داده شده همانست كه در بكه است.

(مَبْكُونَة): زن خوار و ذليل.

(بَكى) بُكاءً و بُكىً، ض: گريست با صدا و اشك او جارى شد، سرائيد.

بَكاهُ و عَلَيْهِ و بَكَّاهُ و عَلَيْهِ تَبْكِيَةً: ستايش گويان گريه كرد بر وى باكٍ، ص بُكاة و بُكّى، ج باكِيَة، ص مؤنث باكِيات، ج.

بَكى بِحَرقَةٍ: زارزار گريست، بيتابى كرد، ماتم گرفت.

باكٍ: عزادار، سوگوار، نوحه گر.

مُبْكٍ، مُبَكٍّ: گريه آور، غم انگيز، رقت آور.

وَ جاؤُا اَباهُمْ عِشاءً يَبْكُونَ (آيه): شب نزد پدرشان آمدند درحالى كه گريه مى كردند برادران يوسف.