فرهنگ بزرگ جامع نوین عربی به فارسی نسخه متنی

اَزْم: بريدن بدندان نيش و با كارد، بازايستادن از چيزى و امساك از خوردن، نخوردن طعام روى هم، خواموشى، نوعى از گيسوى بافته.

اَزْمَة - اَزَم و اِزَم، ج: يكبار خوردن بسيرى، سختى و قحطى.

اَزِمَة و اَزَمَة - اِزَم، ج: سختى و قحطى.

اَزْمَة و اَزِمَة و اَزُومَة: سال قحطناك.

ازِم - اُزَّم، ج: دندان نيش، آنكه لبها را جمع دارد.

ازِمَة - اَوازِم، ج: دندان نيش.

اَزُوم - اُزُم، ج: دندان نيش، لازم گيرنده چيزى.

اَزام: سال قطحناك.

اُزام: لازم گيرنده چيزى.

مَاْزِم - مَازِم، ج: زمين تنگ، فرج تنگ، زندگانى تنگ، ميدان جنگ.

اَزْمَة: شدت بحران، مرحله قاطع، نَفَس تنگى، كلنگ دو سر، كلنگ روسى.

(اِزْميل): آلت قلم زنى زرگرى، اسكنه.

(اِنْزَهْوَة): تكبر و غرور و نخوت.

(اَزُوت): گاز هوا.

(اَزُوتيك): تيزابى سوره ئى.

(اَزَا) الظِّلُّ اَزْواً، ن: كم شد سايه و منقبض گرديد.

(اَزى) اِلَيْهِ اَزْياً و اُزِيّاً، ض: فراهم آمد بسوى آن و فراهم كرد.

اَزَى الظِّلُّ اُزِيّاً: كم گرديد سايه.