يك شبى عباسه گفت اى حاضران پس همه از تركمانى پر فضول اين تواند بود، اما آمدند تا شود اين نفس كافر يك زمان اين نيارستند كرد و آن رواست ما همه در حكم نفس كافريم كافريست اين نفس نافرمان چنين چون مدد مي گيرد اين نفس از دو راه دل سوار مملكت آمد مقيم اسب چندانى كه مي تازد سوار هرك دل از حضرت جانان گرفت هرك اين سگ را به مردى كرد بند هرك اين سگ را زبون خويش كردهرك اين سگ را نهد بندى گران هرك اين سگ را نهد بندى گران
اين همه گر پر شوند از كافران از سر صدقى كنند ايمان قبول انبيا اين صد هزار و بيست و اند يا مسلمان يا بميرد در ميان در ميان چندين تفاوت از چه خاست در درون خويش كافر پروريم كشتن او كى بود آسان چنين بس عجب باشد اگر گردد تباه روز و شب اين نفس سگ او را نديم بر بر او مي دود سگ در شكار نفس از دل نيز هم چندان گرفت در دو عالم شيرآرد در كمند گرد كفشش را نيابد هيچ مردخاك او بهتر ز خون ديگران خاك او بهتر ز خون ديگران
لطفا منتظر باشید ...
