نشان كشور عربستان

نشان پادشاهى عربستان سعودى دربردارنده نمادى از يك درخت خرماست كه دو شمشير خميده عربى متقاطع در پايين آن قرار گرفته است. دليل استفاده از نماد درخت خرما، فراوانى آن در اين سرزمين و اثر آن در زندگى ساكنان جزيرة العرب در دوره هاى مختلف تاريخ است و قرار گرفتن آن در ميان شمشيرهاى متقاطع نيز بدان معناست كه رفاه و آسايش جز در پرتو عدالت امكان پذير نيست.

سياست خارجى

پادشاهىِ عربستان سعودى، كشورى است عربى ـ اسلامى و مستقل و از اعضاى سازمان ملل متحد، اتحاديه عرب، سازمان كنفرانس اسلامى و كشورهاى غير متعهد و از پايه گذاران برخى از اين سازمان هاى بين المللى است.

عربستان سعودى عضو مجموعه كشورهاى غير متعهد است و پيوستن به هرگونه پيمان نظامى را رد مى كند.

اين كشور همچنين از اعضاى اصلى سازمان كشورهاى صادر كننده نفت (آاوپك) و نيز سازمان كشورهاى عرب صادر كننده نفت (اوپك) است و در تعيين قيمت نفت و سطح توليد آن نقش فعالى برعهده دارد. اين كشور به سياست اعتدال در مورد نفت پايبند و به هدف حفظ سلامت و ثبات اقتصاد جهانى و جلوگيرى از آسيب جدى در سطح رفاه جهانى با هرگونه تندروى در زمينه سياست هاى نفتى مخالف است.

عربستان همچنين سرمايه خود را در صندوق بين المللى پول و ديگر مؤسسات اعتبارى و مالىِ جهانى افزايش داده است تا بتوانند با توانايى بيشترى به درخواست هاى وام كشورهاى فقير و در حال توسعه پاسخ دهند.

بخش دوم:



كعبه، خانه توحيد

فصل اول:
كعبه در يك نگاه

موقعيت كعبه بر روى كره زمين :

گفته مى شود نقطه اى كه خانه خدا بر آن ساخته شده، مركز زمين است و زمين از آن جا به اطراف كشيده شده است. ملاّ على قارى در «مسلك المتقسط فى المنسك المتوسط» در فضيلت اين سرزمين، از پيشواى مفسران، مجاهد، نقل مى كند كه گفته است: چون خداوند، دو هزار سال پيش از آفرينشِ آسمان ها و زمين، عرش خويش را بر آب آفريد، در آب نگريست و بر هوا تجلى كرد. آب متلاطم شد و از آن دودى بلند برخاست و خداوند آسمان را از آن دود بيافريد. برفراز اين آب قطعه اى، بلكه گداخته اى به اندازه سرزمين بيت بر جاى ماند. زمين از همين قطعه آفريده و آن گاه از اطراف گسترده و كشيده شد.

از همين روى، سرزمين كعبه «امّ القرى» نام گرفت. اما از آن جا كه اين قطعه زمين آرام نبود و به سان لوحه اى گاه بدين سوى و گاه بدان سوى كج مى شد، خداوند كوه ها را بيافريد تا ستون هاى استوار كننده آن لوحه باشند. نخستين اين كوه ها ابوقبيس است و از همين روى آن را امّ الجبال (ما در كوه ها) نامند. پس آن گاه بناى كعبه بر اين قطعه زمين صورت پذيرفت.

تصوير موقعيت جغرافيايى؟؟؟

نام هاى كعبه

كعبه به نام هايى چند خوانده شده است:

1 ـ كَعْبه; دليل اين نام گذارى، به چهار گوش بودنِ خانه و داشتن شكل مكعب برمى گردد. برخى نيز آن را به بلندى و برجستگى اين بنا نسبت داده اند.

2 ـ بَيتُ العَتيق.

3 ـ بَيتُ الحرام.

4 ـ بَنِيَّه; بر وزن بقيه، چنان كه عرب در سوگند خود گويد: «لا وَ رَبُّ هذِهِ البَنِيّة»; يعنى به خداى اين بنا سوگند...

5 ـ بَنِيّة ابراهيم.

6 ـ قِبْله; بدان سبب كه مردم بدان روى كنند; چرا كه هر چه بدان روى شود قبله نام گيرد.

7 ـ حَمْساء; قريش را با انتساب به كعبه، در متون تاريخى «حمس» ناميده اند.

8 ـ بَيْت المَعْمُور; البته بنابر يكى از تفسيرهايى كه درباره «بيت المعمور» ابراز شده است. بنابر تفسيرى ديگر، بيت المعمور نام خانه اى است در آسمان و به موازات كعبه.

فضيلت كعبه

فضيلت هاى كعبه را در شمار نتوان آورد; چه، اين فضيلت ها بى پايان است. اما در اين ميان مى توان از برخى فضيلت ها كه كعبه بدان ها نامور شده، ياد كرد:

* بسيارى از «آغازها و نخستين ها» به كعبه باز مى گردد: آنجا نخستين خانه اى است كه در زمين براى همه مردم نهاده شد تا در آن، خداى را بپرستند و آن را قبله خود گيرند; نخستين بيتى است كه فرشتگان و آدم و ابراهيم، همه، آن را ساختند; و سرانجام نخستين پرستشگاه زمين است كه پس از طوفان نوح بر گِرد آن طواف شد.

* بيت الله جايگاه گرد آمدن و پناه آوردن هميشگىِ همه مردمان است، كه مردم از جاى جاى زمين به هدف حج يا عمره، يا تكرار حج و عمره، يا به چنگ آوردن ثواب، يا توبه اى آغازين و يا دوباره، يا ديدارى نو، يا مجاور شدن و ماندن در جوار بيت، يا به سامان آوردن حال دين و دنياى خود و يا از سر شوق و دلدادگى و يا به همه اين هدف ها آهنگ زيارت آن مى كنند، كه جايگاه جاودان و سزامند پناه آوردن است.

* هر كس آهنگ آن كند جز با پاداش ها و دستاوردى معنوى و بهشتى، كه خدايش ضمانت كرده است، باز نگردد و هركس تنها به انگيزه نماز در بيت، آهنگِ آن كند، چون باز گردد، آن سان از گناه پيراسته شود كه طفلى نوزاد را ماند، و هر كس با اخلاص بار سفر زيارت آن بر بندد و در راه جان دهد بى حساب به بهشت درآيد.

* گرامى داشت اين خانه خجسته از سوى امت مسلمان، سبب سرازير شدن خير و سعادت در ميان آنان است، چونان كه اگر آن را گرامى ندارند خود تباه شوند.

* هفت بار طواف بر گرد اين خانه با آزاد كردن يك برده برابرى كند، و خداوند به طواف كنندگان نزد فرشتگان مباهات كند و طواف فراوان بر گرد اين خانه سبب آمرزش گناهان شود، تا بدان پايه كه طواف كننده را هيچ گناه نماند. البته مشروط به آن كه در هنگام طواف زبانش به ذكر خداوند، حمد و تكبير و شعار يگانه پرستى گويا باشد و پيوسته او را به زبان و به دل بخواند.

* طواف كعبه در شرايط سخت همانند هنگام نزول باران و يا تابش آفتاب سوزان پاداش الهى بى شمارى را براى طواف كننده در پى آورد. اين مژده بدان سبب است كه كعبه هيچ گاه از طواف كننده خالى نشود.

* خداوند، كعبه را به نشان افتخار «قبله» گرامى داشته و از اين رهگذر پيامبر خود، محمد(صلى الله عليه وآله) را خشنود ساخته است. خداوند در قرآن كريم در اين باره مى فرمايد:

«ما به هر سوى گردانيدن رويت در آسمان را نيك مى بينيم. پس باش تا تو را به قبله اى كه بدان خشنود شوى برگردانيم. پس روى خود را به سوى مسجد الحرام كن، و هر جا بوديد روى خود را به سوى آن بگردانيد. در حقيقت اهل كتاب نيك مى دانند كه اين از جانب پروردگارشان به جا و درست است و خدا از آنچه مى كنند بى خبر نيست.»

* سرانجام آن كه خداوند، كعبه آن خانه مقدس و پاك را مايه قوام⁽¹⁰⁾ و سامان مردم يعنى مركزى براى سامان نظام مادى و معنوى زندگى آنان قرار داد تا در هر كار و انديشه، از آن سمت و سوى گيرند و بدان روى كنند و در پرتو آن يگانه نمادِ وحدت و يك دلى، اهداف و برنامه هاى زندگى خويش را هماهنگ سازند و بدين سان كعبه پرتو توحيد را بيفشاند و روشنايى آن را مسلمانانى كه به طواف آمده اند، در سراسر گيتى بپراكنند.