پرستار و بيمار! - یاس کبود نسخه متنی

به بستر، فاطمه افتاده و مولا پرستارش
كسى از آشنايان هم به ديدارش نمى آيد
على از چشم زهرا، چشم خود را برنمى دارد
كند اشك على را پاك، با دستى كه بشكسته
على، گه در بغل زانو گهى سر بر سر زانوست
تو گويى از جدايى مى كند زهرا خبر دارش
به زحمت واكند چشم و به سختى مى نهد بر هم
رمق رفته دگر از ديده ى تا صبحْ بيدارش

آزار داده اند ز بس در جوانيمَ
جانانه ام چو رفت، چرا جان نمى رود؟
هر شب به ياد ماه رخت تا سحرگهان
بر تيرهاى كينه، سپر گشت سينه ام
يارى ز مرگ مى طلبم، غربتم ببين
موى سپيد و فصل جوانى، خبر دهد
ديوار مى كند كمكم، راه مى روم
سوزنده تر از آتش غم، غربت على ست
اى مرگ! مانده ام كه تو از غم رهانيم
اى مرگ! مانده ام كه تو از غم رهانيم

آنكه قدش، فلك از غصه دو تا كرد، منم
آنكه بين در و ديوار، ز بى يارى خويش
آنكه از سوز دل خويش، به ايام شباب
آنكه جز محنت و آزار ز همسايه نديد
آنكه هنگام فداكارى خود در ره دوست
آنكه با گمشده قبر و، بدن مخفى خويش
ظلم را يكسره انگشت نما كرد، منم!

چرا مادر نماز خويش را بنشسته مى خواند؟!
نفَس از سينه اش آيد به سختى، گشته معلومم
بجان من، تو لب بگشا مرا پاسخ بده فضه!
الهى! مادرم بهر على جان داد، لطفى كن
به چشم نيم باز خود، نگاهم مى كند گاهى
دلم سوزد بر او، اما نمى گريم كنار او
كنار بسترش تا صبحدم او را دعا كردم
بسى آزار از همسايگانش ديد و، مى بينم
چه در برزخ، چه در محضر، چه در جنت، چه در دوزخ
به غير از وصف او، (ميثم) نمى گويد، نمى خواند

سخت ست پيش چشم پسر زجر مادرش
مى ديد ناله ى حسنم را، ولى زكين
اى واى محسنم! كه به يك لحظه زاد و مُرد
گلچين دهر، چون گل نشكفته پرپرم
دشمن ز خانه برد على را كشان كشان
از تازيانه، قنفذ دون دست برنداشت
تا دست من ز دامن مولا جدا نكرد!

گل خزان شد، صفاى او مانده ست
رفت زهرا، ولى به گوش على
يا على گفت و گفت، تا جان داد!
در دل ما، كه بيت الاحزان ست
در دل ما، كه كربلاى غم ست
زير اين نه رواق گنبد چرخ
رفت و، زير زبان ليل و نهار
گر چه دستش ز دست رفته!
نيمه جانى على به لب دارد
قصه را، تازيانه مى داند
در و ديوار خانه، مى داند

چو زهرا چشم ازين دار فنا بست
على با دست خود او را كفن كرد
و لى ز آن پيشتر، كان پيكر پاك
بگفتا شاه مردان در دل شب
گِرد شمع مادر، جمع گرديد
به روى نعش مادر اوفتادند
به اشك و آه، بگرفتند در بر
چو هنگام وداع واپسين شد
تحمل از كف شهزادگان رفت
چو بوى جان شنيد آن پيكر ريش1
بغل بگشود و، در آغوششان برد
ز آهى، كز دل آن جمع بر شد
2 فغان در ماتم زهرا نمودند
كه : از مادر جدا سازد حسن را
نباشد طاقت، اهل آسمان را
كه بينند اشكِ آن شهزادگان را

نشناخت زمانه، قدر زهرا
در مدحتش، از هزار يك هم
او همسر خانه دار مولاست
ز آن ابله ها كه در كف اوست
افسوس! كه بعد مرگ احمد
تا سوخت در سرايش از كين
در شهر، ز گريه منع گرديد
هم شاهد ديگر، آن درختى
با گريه، حديث درد مى كرد
پروانه ى او على، چه دل داشت؟!
آخر ز چه ناله داشت زهرا
كه: عهد خود شكستند
مى ديد كه: سرنوشت اسلام
مى ديد كه: آن امام معصوم
يك لاله ى تازه، اينهمه داغ؟!
بر قبر پدر، فتاده از پاى
در راه حمايت از امامش
دامان على نداد از كف
حق داشت على، كه سر به ديوار
بى فاطمه، در برابر غم
فرياد على، ز سوز دردست
اى ماه! تو گريه كن، كه زهرا
بر دوش على ست، زخم انبان
شب تا به سحر، چو شمع سوزد
رسم ست و نكوست اينكه: هر كس
از ديده، على گلاب ريزد!
از ديده، على گلاب ريزد!

گذشته نيمه يى از شب، دريغا!
چراغ خانه ى مولاست خاموش
فغان تا عالم لاهوت مى رفت
على زين غم چنان مات ست و مبهوت
شگفتا از على با آن دليرى
به مژگان ترش ياقوت مى سفت
كه : اى گل نيستى تابوت بويم
جدا از دل، آرامى ندارد
چنان در ماتمش از خويش مى رفت
كه ديده در دل شب بلبلى را
ز بيتابى، گريبان چاك مى كرد
على با دست خود، خشت لحد چيد
دل خود را به غم، دمساز مى كرد
تو گويى ز آن رخ گرديده نيلى
از آن دامان خود پر لاله مى كرد
على، در خاك زهرا را نهان كرد
گل خود را به زير گل نهان ديد
شد از سوز درون شمع مزارش
چنان از سوز دل بيتاب مى شد
غم پروانه اش بيتاب مى كرد
چو بر خاك مزارش ديده مى دوخت
على از هستى خود، دست مى شست
مگر او گيرد از دست خدا، دست
كه دشمن بعد او، دست على بست!

خداى عزَّوَجل، غمگسار فاطمه بود
شبانه، غسل بدو داد و كفْن و دفْنش كرد
به نور ديده ى خود شد رسول حق، ملحق
چو لاله يى كه فروزان بَود به صحن چمن
به نارضايى زهرا و دلشكستگيش
بهار زندگى او ز هيجده نگذشت
مدينه باد به اهل مدينه ارزانى!
بهشت، مسكن و شهر و ديار فاطمه بود

بزرگ آيت حق! اى كه نيست تالىِ تو
تو را بس ست همين افتخار در عالم
حديث غصب فدك را اگر كسى پرسد
به پشت ابر نهان كرد روى ماه تو را
شبى كه غسل تو مى داد، با تمام وجود
به باد صبر تو، اى قبر تو ز ديده نهان!
اميدوار چنان باش (آصفى)! كه شود
قبول حضرت او، شعر ارتجالى تو

چو خورشيد از نظرها شد نهان، آهسته آهسته
شبى تاريك و درد آلود چون روز سيه بختان
غبار ظلمت و گرد غم و آه دل طفلان
چو لختى بگذرد از شب، على آماده مى گردد
بريزد آب، اَسما، تا على از زير پيراهن
كنار قبر زهرا اشك ريزد تا سحر امشب
(مويد)! گريه كن زين غم، كه شويد كوه عصيان را
ز لطف حق همين اشك روان، آهسته آهسته

زهرا كه بود بار مصيبت به شانه اش
درياى رحمت ست حريمش، از آن سبب
شبهاى او به ذكر مناجات شد سحر
باللَّه كه با شهادت تاريخ، كس نديد
از زمانه اش مى خواست تا كناره بگيرد ز ديگران
تا شِكوه ها ز امّت بيمهر سر كند
طى شد هزار سال و، گذشت زمان نبرد
افروختند آتش بيداد آن چنان
آن خانه يى كه روح الامين بود محرمش
گلچين روزگار از آن گلبن عفاف
شرم آيدم ز گفتنش، اى كاش مى شكست
تنها نشد شكسته دل از ماتمش، على
گريد على كه بر بدن ناتوان او
را زى ست در وصيّت زهرا، كه نيمه شب
مولا به خاك مى سپرد محرمانه اش

دوباره شب شد و، ظلمت بر آمد
پس از آتى كه طفلان خوابشان برد
ز خانه تا بقيع، شاه يگانه
به آوايى كه آيد از دلِ تنگ
به آوايى، كه پيغمبر بنالد
بگويد زير لب در آن دل شب:
بدين حالش چو طى شد راه صحرا
نهد صورت به خاك، آن شاه ابرار
سلام اى بانوى در خاك خفته!
بخواب آرام، اى پهلو شكسته!
بخواب آرام، اى نور دو عينم
بخواب آرام، با رخسار نيلى
به خانه چون روم، رويت نبينم
به مسجد چون روم، بينم عدو را
چه خوبست اى همه آرام جانم
هميشه بر سر قبرت بمانم!

شب بود و چشم خفتگان در خواب خوش بود
در خاك پنهان كرده خونين لاله اش را
اشكش به رخ، چون انجم از افلاك مى ريخت
در ظلمت شب، بيصدا چون شمع مى سوخت
گويى كه مرگ يار را باور نمى داشت
مى خواست كم كم گم شود در آسمان، ماه
ديد كوتاه بوسيد در درياى اشك ديده، گل را
بگذاشت جانش را در آن صحرا، شبانه
آنجا كه خاكش را به خون آغشته بودند
آنجا كه جز غمهاى دنيا را نمى ديد
صبح آمد و شب خفتگان جستند از جا
در بين ره مقداد آن پير جوانمرد
مردى كه مردان جهان را مردى آموخت
فرياد زد كاى چشم دلهاتان همه كور
او بود از جمع شما بيزار، بيزار!
دوش آن تن آزرده را مولا چو بر داشت
خون دلش با اشك چشمش در هم آميخت
از پهلوى زهراى او خونابه مى ريخت!

شكسته قامت موزون سر و بستانش
ز اشك چشم على مى توان نمود ادراك
بسوخت جان جهانى حديث شرح غمش
تن چو برگ گلشن را به خاك گور نهاد
مصيبتى ست جگر سوز، قصه ى زهرا
به بلبل چمن، از مرگ گل خبر ندهيد
(كه بر شكته صبا، زلف عنبر افشانش)

اى آنكه بر صحيفه ى حق پشت پا زدى
گر دشمنى به ساحت احمد نداشتى
روزى كه دادگاه عدالت به پا شود
مى پرسد از تو مهدى ما، با چه جرأتى
دستت بريده باد! كه با بود حسين
در كوچه يى كه رهگذر خاص و عام بود
پهلوى او شكستى و، زين ماتم بزرگ
(ژوليده) شو خموش! كزين شعر سوزناك
آتش به تار و پود همه ما سوا زدى ژوليده ى

دستى به دست محسن و يك دست بر كمر
افتد ز حزن، لرزه بر اندام عرشيان
گذر اِحقاق حقّ خويش چو پيش خدا كنى
با بازوى سيه شده در پيشگاه عدل- مظلومى
گناه محسن شش ماهه ام چه بود؟!
جز گريه در فراق پدر، جرم من چه بود؟!
شاهد به مدعاى تو، ديوار و در شود
آنجا ميان محكمه، مسمار غرق خون
در سينه ام نهان بود اين سوز و سازها
اى قبر مخفى تو، مراد دل ( فراز)
باب المحوائجى تو، برآور نيازها

دلم از غم شده پيمانه ى خون
از تب و تاب چه بيتاب شده؟
از غم دخت رسول خاتم
به سرا آتش كين افكندند
ماجراى در و ديوار، بس ست
شرح بازوى سيه، باز مگو
ترسم از خامه، شرر بر خيزد
ترسم از چشم فلك خون بارد
كه به كيوان، شرر آه ريد
لطمه بر عارض مهرست هنوز
نيلگون، روى سپهرست هنوز!

زهرا مگر عزيز رسول خدا نبود؟!
از بس جفا و جور به سويش هجوم كرد
داوود، ارث بهر سليمان به جا گذاشت
سيلى كجا و صورت بانوى دين كجا؟
زهرا چرا حضور على روى مى گرفت؟!
از پشت در به: فضه! خذينى گشود لب
آيا چه شد كه دست به ديوار مى گرفت؟
زينب، كجاى خانه در آن گير و دار بود؟
گرداند رو به سوى على، گفت آنچه گفت
مخفى، مزار دختر خير الورى چرا؟!
معلوم قبر فاطمه ز اول، چرا نبود؟!

شب، سكوت ست و باز تاب غمت،
شب، سكوت ست و باز تاب غمت،
مرگ در كوچه مى وزد امشب،
مرگ در كوچه مى وزد امشب،
كاسه هاى گرسنه مى آيند،
دستهايت پرست از ايمان،
شانه هايت پرنده ى زخمند،
شانه هايت پرنده ى زخمند،
در نگاهت ستاره يى پنهان
در نگاهت ستاره يى پنهان
هفت پشت فرشتگان لرزيد
بازوان نحيفت اى بانو!
پشت احساس گرم نخلستان،
عطر زخم شقيقه اش گويى،
كوفه در كوفه بيوفايى را،
با سكوتى كه در مناجاتش،
حزن داوودى نيستان ست

اى بانوى حريم شهنشاه لافتى!
اى گوشواره ى تو، دُرِ اشك بيكسان
اى مريم دو عيسى و چرخِ دو آفتاب
همخوابه ى علىّ و، جگر گوشه ى نبى
بر دست و سينه، جاى حُلِىّ و حمايلت1
كابين تو فرات و، حسين تو تشنه لب!
ميراثت از پدر همه ظلم و ستم رسيد
نى اين سخن خطاست، كه ميراثت از رسول
درى بود كه كرده به چشم امتش قبول

تا دخترى ست همچو تو در خانه ى رسول
برج حيا، و اختر عصمت كه عارضش
مريم ز آسمان چهارم، سر شرف
اى روح پاك! عقل مجرد! كه تا ابد
آوخ كه ساخت مادر دهرت پس از پدر
تن زير خاك و، روح به بالاى خاك ديد
يك داغ را نوشت به جاى هزار داغ!
اى حور! گل مپاش، كه خير النّسا كند
با پهلوى شكسته به باغ جنان نزول

اى گل گلشن سلطان رسل!
گلِ با غنچه ى گلبرگِ على
گشت پرپر، گل نشكفته ى تو
بر تو ظلمى كه ز اشرار رسيد
نه همين پهلويت از در بشكست
در يكپارچه با ميخ درشت
نه همين محسن او گشت شهيد
چون كه طوفان حوادث بنشست
روز را، قصه به چشمش شب كرد
گفت: اى واى! كه مظلوم شديم
اندرين حال كه دلها خون ست
جبهه ها را همگى ياد كنيد
روح پاك شهدا، شاد كنيد

رفتى و، زينب تو مى ماند
بر كف زينب، اين زبان على
تا حسينى و كربلايى هست
از على دم زدى، و نام على
تا ابد در صوامع ملكوت
هم، نماز نشسته ى تو به روز
منصب تو، حكومت دلهاست
در سپهر شهامت و ايثار
خون تو، پشتوانه ى دين ست
خصم دون! گاه رو سياهى توست
قصه را، تازيانه مى داند!
در و ديوار خانه، مى داند!

مگر ز اهل مدينه چه ديدى اى مادر؟!
اميد ما، به وجود تو بستگى دارد
چرا نماز شبت را، نشسته مى خوانى؟!
دگر به همره ما تا احد نمى آيى
دعا به مردم همسايه كرده يى، اما
من از تو، درس شهامت گرفتم و ديدم
پى دفاع ز حق امام خويش، به جان
دگر به سينه و پهلو مرا نمى گيرى
ز بسكه مرگ خودت از خدا طلب كردى
هزار جان (مويد) فداى جانت باد!
چرا ز جان و جهان، دل بريدى اى مادر؟!

هر گه كه ياد آرم، زين آستان مادر!
ياد آرم از صداى: يا فضه خذينى!
باللَّه على ست مظلوم، از روى توست پيدا
گويى ز درد و محنت، دستت نداشت قدرت
لب بسته يى ز يارب، جاى تو اين دل شب
ريزد ز چشم زينب اشك شبانه مادر!

تمام شمع وجود تو، آب شد مادر!
گل وجود تو پرپر شد و به خاك افتاد
بجاى شمع كه سوزد به قبر پنهانت
ميان آنهمه دشمن كه مى زدند تو را
حمايت از پدرم را گناه دانستند
به ياد ناله ى مظلوميت دلم سوزد
كه چون سلام پدر، بى جواب شد مادر!

چرا پنهان كنى از چشم من رخسار، اى مادر!
گرفتم، خواستى مولا نگردد از غمت آگه
گمان كردم كه: از بهر شفاى خود دعا كردى
نه تنها در غمت از ديده ى من اشك مى ريزد
زدود آه جانسوزت، گرفته چشمه ى خورشيد
از آن شمع وجود نازنينت آب مى گردد
مگر از ضرب در بشكسته پهلويت؟! كه مى گيرى
به وقت راه رفتن دست بر ديوار، اى مادر!

بيتو، اى يار مهربان على!
بيتو، اى قهرمان قصه ى عشق
ار چار پله بالا رفت
در عروج تو، از ادب مى سود
خطبه ى ناتمام زهرا كرد
خواست نفرين كند، كه زهرا را
ز قهر تو، ما سوا سوزد
ذوالفقار برهنه ى سخنش
كه دگر تا ابد به زنهارند
با وجودى كه قاسم رزق ست
بعد او، خصم دون كه مى پنداشت
بود غافل كه چون به سر آيد
دشمنان را، امان نخواهد داد
زينب! اى خطبه ى حماسى عشق!
باش كز خطبه ات زبانه كشد
ديدم، انصاف را به كوچه ى عشق
عشق چون من ارادتى دارد
نسب خويش را، جوانمردى
رفت زهرا و، اشك از دنبال
خرمن او، اگر در آتش سوخت
بازمانده ست سفره ى دل او
را ز دل را به چاه مى گويد
آن شرارى كه سوخت زهرا را
قصه را، تازيانه مى داند!
در و ديوار خانه، مى داند!

يا آن روزى كه ما هم سايه بر سر داشتيم
باز جد ما، پيغمبر، از ما چهره پنهان كرد و، باز
مادر مظلومه ى ما نيز رفت از دست ما!
اندر آن روزى كه آتش بر سراى ما زدند
آمد و، رفت از جهان محسن در آن غوغا، دريغ!
مادر ما، خود ز حق مى خواست مرگ خويش را
روزهاى آخر عمرش ز ما رو مى گرفت!
در شب دفنش به ما معلوم شد اين طرفه را ز1
از كفن دستش بر آمد، جسم ما در بر گرفت
از فراق روى مادر، با پدر هر روز و شب
با فغان گويد (مويد) آنچه را (ميثم) بگفت:
(اى خوش آن روزى كه ما در خانه، مادر داشتيم!)

گلى كه فصل خزان بر دميد، محسن بود!
گل هميشه بهار على، كه از بيداد
كنار خانه ى زهرا، يگانه سربازى
يگانه ى طفل شهيدى كه چشم مادر هم
يگانه طفل شهيدى كه كس نمى داند
يگانه رهسپر راه عشق كز منزل
يگانه مرغ پر و بال بسته يى كآخر
تو خون ز ديده (مويد)! بريز و بازگوى:
گلى كه رنگ چمن را نديد، محسن بود

گلى كه باغ رسالت از او معطر بود
به ياد خانه ى تاريك بانويى سوزم
نداشت بيشتر از هيجده بهار، اما
كجا روم؟ به كه گويم؟ كه: نيلى از سيلى
در آفتاب، بريدند سايه بان كسى
كنار قبر پدر با كنايه مى گويد:
پى دفاع ولايت، شكست آن دستى
به كودكى شده بانوى خانه بى زينب
كه آستانه ى او، قتلگاه مادر بود!

اى خوش آن روزى كه ما، در خانه مادر داشتيم
هر كسى جسم عزيزش روز بر دارد، ولى
كاش آن روزى كه مادر گفت: پهلويم شكست!
كاش آن روزى كه تنها مادر ما را زدند
كاش محسن را نمى كشتند،
كاش آن ساعت كه دانستيم بى مادر شديم
اين در و ديوار مى گريد به حال ما، كه ما
مادر ما، رفت از دنيا در آن حالى كه ما
(ميثم) از دل مى سرايد شعر جانسوزش، بلى
از عنايت ما به او چون لطف ديگر داشتيم

دوباره مرغ دلم، آشيانه مى خواهد
دوباره آتش عشقم، زبانه مى گيرد
بيا كه سبزترين شاخه هاى باغ بهشت
به كوچه ى كوچه ى شهر مدينه غوغايى ست
دوباره زلف پريشان زينب و كلثوم
دوباره زاير گلزار با صفاى بقيع
ز بسكه ديده، شب و روز از فراق تو سوخت
براى گريه ازين پس بهانه مى خواهد!

اين جمله بود نقش به نه طارم نيلى:
از ماتم جانسوز تو اى ام ابيها!
اى دخت نبى! آتش نمرودى دشمن
خواهم ز خداوند كه: اين هر دو بمانند
احباب تو در عزت و، اعدا به ذليلى

اى مادر حسين و حسن! ديده باز كن
در كار من ز مرگ تو افتاده مشكلى
من آمدم كه باز برم سوى خانه ات
اطفال تو، بهانه ى مادر گرفته اند
سجاده ى نماز تو افكنده زينبتپ
همسايگان، دعاى ترا آرزو كنند
از پاى تا به فرق (مويد) بود نياز
لطفى برين حقير سراپا نياز كن

رفتى و هست ياد تو در خاطرم هنوز
با آنكه روز و شب ز فراقت گريستم
زهراى من! كه سوخت سراپاى تو چو شمع
شمعى كه در عزاى تو افروختم ز آه
ياد تو بسكه مونس جان و دلم بود
شبها كه بيتو جانب محراب مى روم
ز آن غم، كه وقت غسل تو بر جان من نشست
از پهلوى شكسته ى تو، دلشكسته ام
بى اختيار، مى فكند موقع نماز
اين شعر جانگداز، (مويد) سرود و گفت:
باشد گواه داغ تو، چشم ترم هنوز

اى با خبر ز درد و غم بيمشار من
رفتى از ديده ى من و از دل نمى روى
شيرينى حيات من اى بضعه الرسول!
خيرى پس از تو نيست درين زندگى و من
مردم ز گريه، عقده ى خود حل كنند ليك
خواهم ز كودكان تو پنهان گريستن
اين روزها، ز خانه كم آيم برون، مگر
كمتر به قتلگاه تو افتد گذار من!

سوزم و سازم و نايد ز درون فريادم
از زمانى كه شريك غمم از دستم رفت
1(هر دم آيد غمى از نو به مباركبادم!)
ناله ى يا آبتايش نرود از يادم!
مرگ، در خانه ى بى توست مرا در شب تار
كاش روزى كه زدى ناله كنار ديوار
كس نداند در خانه به من و تو چه گذشت
تو نفس مى زدى و من ز نفس افتادم!

درون سينه دل از تاب درد، تاب ندارد
كتاب عشق و فدكارى ست فاطمه ى من
ز ناله كردن هر روز و گريه كردن هر شب
اگر ز غربت من، كس سوال كرد بگوئيد
لب حسين، دگر بهر خنده باز نگردد
شكفته كى شود آن گل كه آفتاب ندارد؟!

فاطمه! اى كه غم از داغ تو سر مى شكند
مرغ حق بودى و رفتى سوى باغ ملكوت
و ادى قدس بود يثرب و فاخلع نعليك!
از فشار غم و اندوه به گلزار رسول
پسرى داده ز كف مادر هجده ساله
عجب از موى سپيدم مكن اى دل! كه خوشم
از برم رفتى و انديشه نكردى، كه مرا
جان به قربان تو و، سينه سپر كردن تو
گمان داشت كه در عين جوانى، زهرا
خلق گويند: سرت باد سلامت! اما
زينبم در عوض پاسخ، سر مى شكند!

اى گهر درج حيا، فاطمه!
جان من از مهر تو، لبريز شد
شمع صفت، مهر تو آموختم
جان بفداى تو و منشور تو
تا كه پريشان نشود فكر من
رفتى و تاريك شده خانه ام
رفتى و من غرق ملالم هنوز
رفتى و غمهاى تو، ناگفته ماند
فاطمه! اى خفته به خاك بقيع!
بعد تو، با هيچكسم كار نيست
چون حسن آيد، به برش مى كشم
خيز ز جا! نور دو عينم ببين
خيز! كه جان همه بر لب رسيد
خيز و، دعا در حق همسايه كن
خيز و، نماز شب خود را بخوان
اى كه خدا نور يقين داده ات
اى به رهت ديده ى بيدار ما
اى به سفر رفته! دل از ما مگير
لاله ى بى داغ، درين باغ نيست!
لاله ى بى داغ، درين باغ نيست!

چرا امشب على، سالار مردان، زار مى گريد؟
كسى كه كز برق تيغش خرمن جان عدو سوزد
پناه بى پناهان و فروغ خانه ى هستى
چه رو داده مگر در مهبط وحى خدا امشب
مگر ديده ست بازوبند نيلى فام زهرا را
در و ديوار هم محزون بود از ماتم زهرا
از آن رو با على امشب در و ديوار مى گريد

آه از شبى كه شير خدا گريه، زار كرد
آن شب، على ز سوز جگر گريه مى نمود
آتش گرفته جنش و مى ريخت سيل اشك
تنها سه ماه، حضرت زهرا پس از پدر
كون و مكان به ماتم و، جن و ملك حزين
آن شهسوار عرصه ى هيجا، كه در مصاف
ياس خدا و دين محمد، چه سالها
آرى على گريست، و با گريه يى كه كرد
در مرگ دخت ختم رسل، هادى سبل
من نيز همنواى على گريه مى كنم
كارى كه ابر چشم (وفا) كرد زين عزا
با دشت تشنه، گريه ى ابر بهار كرد

بيتو چه كند مولا؟ يا فاطمه الزهرا!
و قت ست كه از رحمت، دستى ز على گيرى
بعد از تو على، از پاى افتاد و ز غم خو كرد
رفتى و، على بيتو بيت الحزنى دارد
چو محرم رازى نيست، با چاه سخن گويد
شبها به مزار تو، مى گريد و مى سوزد
بر خاك مزار تو، خون ريخت به جاى اشك
بر خرمن جان او، چون شعله شرر مى زد
دامان على از اشك پر كوكب و اختر شد
هم وصف تو ناممكن، هم قدر تو نامعلوم
هم قبر تو ناپيدا، يا فاطمه الزهرا!

ريزد از هجر تو اشكم ز بصر، يا زهرا!
تا تو از دست من اى نوگل رعنا! رفتى
خيز از جا و ببين ناله و افغان دارم
كاش با ناله ى من جان من آيد بيرون
تو كه از پهلوى بشكسته نگفتى با من
تا نرنجد ز غمت قلب نبى در جنت
از كبودى رخ و شانه ى آزرده مگو
من كنار تو و، در خانه ى تو منتظرند
با كه اين درد جگر سوز بگويد (خسرو)
كه بود قبر تو مخفى ز نظر يا زهرا!

رفتى و رفت به باد، آب و رنگ چمنم
استخوانم به گلو، خار در ديده فرو!
گريه؟ تنهايى من! غم؟ شكيبايى من!
از فلك مى گذرد، گريه ى بيكسى ام
و اى از آن فتنه كه آه، حرمت باغ شكست!
نسترنم من و تنهايى و صبر، تو و خاموشى قبر!
تو و ديدار پدر، من و بيت الحزنم!