4- نوع چهارم از تحريف كه آيت الله خويى به ذكر آن مى پردازد عبارت است از اينكه: - خلاف بین علماء الشیعة و جمهور علماء المسلمین نسخه متنی

4- نوع چهارم از تحريف كه آيت الله خويى به ذكر آن مى پردازد عبارت است از اينكه:

اگر آيه و يا سوره اى از قرآن، كم و يا بر آن اضافه شود ولى اين زيادت و نقصان، تغييرى در حقيقت قرآن و كتاب خدا بودن آن به وجود نياورد و رسول خدا (ص) نيز آن سوره و يا آن آيه را به طور مسلّم در قرآن خوانده باشد، اين عمل با اين شرايط و خصوصيات يكى از معناهاى تحريف مى باشد و تحريف به اين معنى قطعاً در قرآن واقع شده است. مثلاً «بسم الله» از جمله آياتى است كه پيامبر اسلام به اتفاِ مسلمانان، پيش از هر سوره بجز سوره توبه، آن را قرائت مى نمود ولى با اين حال، قرآن بودن آن مورد اختلاف است.

ملاحظه:

البته از ديدگاه نگارنده اين تحقيق، بيان اين مسئله، به معناى تحريف نمى باشد زيرا مثلاً قرائت و يا عدم قرائت بسم الله و جزء قرآن بودن يا نبودن كه مورد اختلاف است خللى به قرآن متواتر ميان امت و آنچه مورد اجماع امت اسلامى است وارد نمى نمايد. زيرا ظاهر قرآنى كه به صورت اجماع در ميان امّت است همگى دلالت بر جزء بودن بسم الله مى نمايد و اختلاف در اين مسئله مربوط به قرائت آن است كه ارتباطى به معناى تحريف بدان معنى و تعريفى كه از آن ارائه گرديد، ندارد.

5- تحريف با زياده كردن:

اگر زيادى در قرآن به وجود آيد به طورى كه حقيقت، ماهيت و واقعيت قرآن را تغيير دهد و گفته شود كه قسمتى از قرآن موجود كلام خدا نيست، اينگونه تغيير و زيادت نيز تحريف ناميده مى شود و تحريف بدين معنى اصلاً راهى به قرآن نيافته است و بطلان آن در ميان تمام مسلمانان مسلّم و از ضروريات و بديهيات مى باشد آيت الله معرفت هنگام بيان اين نوع از تحريف، روايتى را از ابن مسعود مى آورد كه برخى كلمات را به عنوان تفسير در خلال آيه مى آورد تا مراد آيه را روشنتر سازد، چنانكه در آيه تبليغ، جمله «انّ علياً مولى المؤمنين» را زياد نموده است و آيه را چنين مى خواند: «يا ايها الرسول باغ ما انزل اليك من ربك - انّ علياً مولى المؤمنين - و ان لم تفعل فما بلغت رسالة» و نيز(برخى از خوارج كه اتباع ابن عجردند) گمان داشتند كه سوره يوسف در قرآن افزوده شده است.