پاسخ شبه اول: آيت الله خويى اين شبه را چنين پاسخ مى دهد كه اولاً) اخبارى كه به آنها اشاره شده، اخبار آحادند و افاده علم و ايجاب عمل نمى كنند، و ادعاى تواتر آنها گزاف است. چرا كه هيچ چيز از آنها در كتب اربعه شيعه روايت نشده است، لذا ملازمه اى بين وقوع تحريف در تورات و وقوعش در قرآن نيست. ثانياً) اگر اين دليل درست باشد بايد دال بر وقوع زيادت در قرآن باشد. چنانكه تحريف تورات و انجيل هم به زيادت بوده است و بطلان اين امر واضح است ثالثاً) بسيارى از وقايعى كه در امم سابعه رخ داده نظيرش در امت اسلام رخ نداده، نظير گوساله پرستى و سرگردانى چهل ساله بنى اسرائيل در بيابان و غرِ فرعون و يارانش و فرمانروايى سليمان (ع) بر جن و انس، و رفع عيسى (ع) به آسمان و در گذشت هارون كه وصى موسى (ع) و ولادت عيسى (ع) تون پدر. رابعاً) اگر هم فرضاً تواتر اين روايات و صحّت دلالت آنها را بپذيريم، شايد مراد اين باشد كه زياده و نقصان در آينده رخ مى دهد. چنانچه از روايت بخارى بر مى آيد كه زمان آن را تا دامنه قيامت مى داند پس نمى توان با اين روايت به وقوع تحريف در صدر اسلام و زمان خلفا استشهاد كرد. پاسخ شبه دوم: در پاسخ بايد گفت كه قرآن در زمان خود رسول اكرم (ص) و به اشراف و اهتماماكيد ايشان به دست كاتبان وحى نوشته شده بود كه شرح اين مسئله خواهد آمد. پاسخ شبهه سوم: اين است كه ما در مسئله بى اعتبار بودن و واهى بودن نصخ تلاوت با او موافقيم و امثله اى كه ياد كرده است با دعا بوده است يا كلام تفسيرى پيامبر (ص) يا كلام بعضى از صحابه يا اخبار آحار و جعلى است. پاسخ شبهه چهارم: آيت الله خويى در پاسخ اين شبهه مى نويسد: چنين مصحفى موجود بوده است و اضافاتى نسبت به قرآن موجود (مصحف عثمانى) داشته است، امّا دليلى در دست نيست كه نشان بدهد آن زيادات جزء قرآن بوده است. واقعيت آن است كه اين زيادات تفسيرى بوده است.پاسخ شبهه پنجم و ششم و هفتم را در ضمن مبحث جمع قرآن بررسى خواهيم كرد. محققان و قرآن پژوهان در اينكه عبد الله بن مسعود، صحابى و قرآن شناس بزرگ و حافظ قرآن، نسخه اى از قرآن براى خود نوشته است، هم سخن اند. پاسخ شبهه هشتم: آيت الله خويى و حجة الاسلام ميلانى و ساير قرآن پژوهان شيعه برآنند كه آرى احاديث نقص قرآن در ميان اهل سنت بسيار است. بسى بيشتر از آنچه در ميان احاديث شيعه هست. و اهل سنت براى آنكه نه قائل به تحريف (تنقيص) قرآن و نه بى اعتبارى كتب معتبر حديسشان از جمله صحيحين شوند، قائل به پديده اى به نام فسخ التلاوة يامنسوخ التلاوة شده اند. يعنى آيات و عباراتى را جزء وحى اوليه مى دانند كه سپس تلاوت آنها منصوخ شده و حكمش يا منتفى شده يا بر قرار مانده است. استاد محمد هادى معرفت در اين باره مى نويسد: «اين احاديث نه وزنى دارد، نه اعتبارى. چه از نظر سند، چه از نظر مدلول. چرا كه مخالف صريح قرآن و اعتقاد و ضروريات جمهور مسلمانان است.» ديگر اينكه احاديث ضعيف و مجهول در همه مجامع حديث اهل سنت و شيعه راه يافته است. پاسخ شبهه نهم: اين دليل يا ادعا، چنان واهى و بى اساس است كه نياز به رد ندارد. محدث نورى ابتدا بايد به اصطلاح «سقف را بزند تا سپس بر آن نقاشى كند» از كجا ثابت شده است كه نام چهارده معصوم (ع) در كتب آسمانى پيش آمده است پاسخ شبهه دهم: قرآن، نص متواترى به وحى و اعجاز نازل بر رسول الله (ص) و منقول از اوست و جمهور مسلمانان و بزرگان ائمه دين آن را محفوظ داشته اند و در آن در طى روزگاران تغيير و اختلافى رخ نداده است، امّا قرآات (و اختلاف آنها) اجتهاداتى متغير و متفاوت در تعبير اين نص ثابت و يگانه و كيفيت اداى آن است. در پاسخ به شبهات يازدهم و دوازدهم رجوع كنيد به مباحث گذشته (پاسخ آيت الله معرفت به اين دليل) كه در ضمن 5 پاسخ بررسى گرديد.
لطفا منتظر باشید ...
