فعلم أن النبى محمد صلى الله عليه و سلم هو خاتم الأنبياء كما قال تعالى: (ما كان محمد أبا أحد من رجالكم ولكن رسول الله و خاتم النبين)، و لاينبغى لأحد أن يتلقى و حيا من الله بعده: فالوحى الالهى خاص بالأنبياء و الرسل، و عند ما يساوى العالم السيعى بين أقوال الرسول و ائمة الشيعة فكأنما يقول بأن الائمة أيضا يتلقون و حيا الهيا كالرسل و الأنبياء، و فى ذلك مخلفة صريحة للقرآن. أما اذا كان القول بأن أولئك الأئمة انما كانوا يلهمون فان الالهام شىء والوحى شىء، فالو ملزم و الالهام يشترك فيه الناس و لايلوم ايتا اما الالهام للأنبياء و الرسل فانه جزء من الوحى. همانگونه كه ملاحظه مى گردد مؤلف با وارد كردن اين شهبه كه امامان معصوم شيعه جايگاهى مانند رسول خدا (ص) و انبياء ندارند و اقوال آنان مانند آنها الهام و وحى نيست، سعى دارد به انكار جايگاه ائمه و رد سخنان حديثى ايشان بپردازد. پاسخ: در مورد حديث شيعه نيز بايد گفت كه امامان معصوم (ع) وارثان علوم نبوى بوده و روايات آنها انعكاسى از سنت رسول خدا (ص) به شمار رفته و نهايتاً ماهيتى جز تفسير كتاب خدا ندارد. شاهد اين مطلب آن كه امامان شيعه شاگردان خود را به گونه اى تربيت كرده بودند كه آنان مى توانستند ريشه سخنان امامان (ع) را از قرآن سراغ بگيرند چنانكه امام باقر (ع) خطاب به اصحاب خود فرمود: « اذا حدثتكم بشىءفاسئلونى عن كتاب الله» يعنى چون در مورد چيزى براى شما سخن گفتم درباره آن چيز از كتاب خدا از من سؤال كنيد. امامان ضمناً به صراحت اعلام مى كردند كه: «هيچ حكمى نيست كه دو نفر در آن به اختلاف بپردازند مگر آنكه اصل و ريشه اى در كتاب خدا دارد گرچه فردهاى معمولى آن را درك نكند» آنان با اين انديشه در مقابل رأى و قياس به -عنوان مبنايى براى صدور احكام شرعى- ايستادگى كرده و بر فتاوايى كه با تأثير از رأى و قياس صادر شده بود، خط بطلان كشيدند. علاوه بر آنكه بر اساس نصوص فراوان كتاب و سنت ائمه معصومين (ع) جانشينان بر حق رسول الله (ص) مى باشند و قائم مقام همان مسئوليتهاى ايشان جز تلقى و ابلاغ وحى هستند و لذا همانگونه كه كلام حاكى از قول و فعل و تقرير رسول الله (ص) حديث به شمار مى آيد كلام حاكى از قول و فعل و تقرير امام معصوم نيز حديث است زيرا او پس از رسول خدا(ص) محل مراجعه امّت و پاسخگوى سؤالات و شبهات مردم است، علاوه بر آنكه و حيانى بودن سخن معصومين و الهامات ايشان، به معناى وحى قرآنى نيست با تعارض با قرآن داشته باشد، بلكه سخنان ايشان از قبيل همان الهامات ديگر انبياء و يا رسول (ص) است كه بر زبانشان جارى مى گشت.