شوق حرم - شوق حرم نسخه متنی

ديروز اگر رو به قتال آورديم
امروز به خيمه‏گاه آن دعوت ناب
صد علقمه لبيك زلال آورديم

لب تشنه‏ام از سپيده آبم بدهيد
من پرسش سوزان حسينم
ياران با حنجره عشق جوابم بدهيد

دريا به طلب از برهوت تو گذشت
آنروز اگرچه تشنه بودى
اما صد رشته قنات در قنوت تو گذشت

بسيار گريست تا كه بى‏تاب شد آب
از شدت تشنكامى‏ات اى «سقا»
آن روز ز شرم روى تو آب شد آب

آن نخل به خون تپيده را مى‏بوسيد
خورشيد كنار علقمه خم شده بود
دستان ز تن بريده را مى‏بوسيد

مى‏آيد از سمت‏خورشيد با ذوالفقار عطشخيز
از دشت تشنه اذانى بر روح صحرا روان است
از آب ديده وضو كرد مردى كه از جنس دريا است
وقت قنوتش خدايا تصويرى از ماه ديدم
اوج عروجش به سر شد چشمان آبى
وقتى كه بى‏دست مى‏رفت‏بر آبشار ركوعش
يك سجده كافى است‏ساقى بر مهر خونين چشمت
روييد هرم سلامت وقتى كه پيچيد «ادرك‏» لبريز
از بوى ياس است اين نوبهار عطش خيز

هفتاد دو حنجره به پايت مى‏سوخت
اى جارى رو سياه، اى شط فرات
لبهاى حسين، از برايت مى‏سوخت

زان دست كه چون پرنده بى‏تاب افتاد
دست تو چو رود تا ابد جارى شد
ز آن روز كه در حمايت آب افتاد

خروش و ناله آواى حرم شد
ز مرگ سرخت اى ماه عطشناك
بميرم، قامت‏خورشيد خم شد

اى جلوه‏گاه راز كجا اوفتاده‏اى؟
اى شاهد الست كجا باده مى‏كشى؟
اى آفتاب عشق كجا كرده‏اى غروب؟
اى دردمند عشق كه درمان عالمى
طفلان داغديده ز پا اوفتاده‏اند
بانگ اذان و هلهله خصم حيله‏گر
افتاده بودى آنطرف لاله‏ها ولى
در باغ روزگار نروييده چون تو سرو
پرواز خون بر قله اعجاز كرده‏اى
اى شاهباز راز كجا اوفتاده‏اى؟