بهار محمد(ص) - بهار محمد (ص) نسخه متنی

گل نكند جلوه در جوار محمد
گل شود افسرده از خزان، وليكن
سايه ندارد ولى تمام خلايق
سايه ندارد ولى به عالم امكان
سايه نمى‏ماند از فروغ جمالش
شمس رخش همجوار زلف سيه‏فام
تا كه بماند اثر زنكهت مويش
تربت‏خوشبوى كربلاى معلاست
رايت فتحش به اهتزاز درآمد
من چه بگويم [حسان] به مدح و ثنايش
بس بودش مدح كردگار محمد

ز شرق مكه چنان اخترى بشد مشهود
دميد كوكب رخشان احمدى ز حجاز
بياض عارض او آفتاب عالمتاب سواد
مناديان بشارت تولد او را
غزلسرا شده هستى و پايكوبان دهر
گشود باب تفضل خداى عز و جل
دهيد مژده به يعقوب دهر و بر كنعان
زمانه رام و زمين غرق نور و دل آرام
بيار شهد و سپند و بساط مجمر و عود

شب بود و چهره شهر تاريك بود و خاموش
ناگاه مردى از نور در قلب شب صدا كرد
آن وقتها كه رويش معنا نداشت در خاك
آن شب محمد آمد شور و سرور آورد
در باغ زندگانى رگهاى نور آورد

آمدى مثل نور و مثل سحر مثل روييدن گل خورشيد
از لبانت چو رود جارى شد آيه‏هاى كتاب بيدارى
از حرا چون آمدى بيرون قاصد مژده خدا بودى
آمدى تا شب ستمكارى برود، نوبت‏سحر گردد
تا به دلهاى خسته و تاريك نور ايمان و عشق برگردد

نديده چشم فلك، رهبرى مدبر و لايق
طلوع كرد ز طرف افق، چو مهر درخشان
بداد، پيك سعادت نويد عالميان را
گشود ديده به دنيا فروغ ديده زهرا
گشود عقده هر مشكلى ز امت احمد
ششم وصى رسول خدا محمد محمود
يگانه منجى قرآن و دين، امام معظم
گشود و بست ره عدل و داد و جور و ستم را
مغيث‏شيعه بحر سخا و منبع احسان
چو ديد روز جهان تيره گشت، چون شب مظلم
ز فر و دولت آن آفتاب شرع، فرو ريخت
نهال قامت دين راست‏شد ز يمن وجودش
هزار شكر، كه از سعى آن مويد آيين
بود اميد كه «مردانى‏» از مديحت صادق
شود به لطف عميمش هماره و اصل و واثق

تا مقام دختر موسى بن‏جعفر قم بود
آستان حضرت معصومه باشد عرش و عرش
جرعه‏نوش آستان آسمان‏آساش را
بنت موسى اخت‏شاه دين رضا دخت‏بتول
آستان حضرت معصومه باشد آسمان
رفرف گردون خرامش را بنازم كز شرف
هر كه گمنامان كويش را «طرب‏» بيند به كم
نام او از صفحه ايام، يا رب گم بود.