مهربانتر از آفتاب (كرامات معصوميه) - کرامات معصومیه نسخه متنی

مهربانتر از آفتاب (كرامات معصوميه)

ليلا اسلامى گويا

با شنيدن صداى آقاى دكتر، تكانى به‏خودش داد و به طرف اتاق دكتر رفت، خانم‏منشى در حين نوشتن زير چشمى نگاهى به‏زن انداخت و آرام گفت:

- نوبت‏شماست.

دكتر پشت ميز كارش نشسته بود و سر گرم‏نوشتن بود. با ورود زن نيم نگاهى از پشت‏عينك كرد و گفت: بفرماييد بنشينيد. چندقدم جلوتر صندليهايى به رديف كنار هم‏چيده شده بودند. روى يكى از صندليها كنارميز دكتر نشست. دكتر خودكار را روى برگه‏هاگذاشت و از جا بلند شد.

- خانم شما مى‏دونيد مشكل دخترتان‏چيه؟

زن سرش را پايين انداخت، دكتر نفسش رااز گلو بيرون داد و ادامه داد:

مشكل چشم دخترتون اينجا حل نميشه،چشمش نياز به عمل داره.

زن با ناباورى به دكتر نگاه كرد.

- يعنى چى آقاى دكتر؟ بيشتر توضيح بديدببينم چه بلايى به سرم اومده.

دكتر نگاهى به زن انداخت.

- خانوم لطفا آرامش خودتون رو حفظكنيد. عمل چشمش ساده است ولى حساس‏و چون ما در اينجا وسايل پيشرفته‏اى نداريم‏بايد به تهران منتقل بشه تا هر چه زودتران‏شاءالله سلامتى چشماشو به دست‏بياره.

از مطب دكتر كه بيرون آمد هنوز گيج‏بود وچشمانش سياهى مى‏رفت. دستان كوچك‏دخترك را به دست گرفت و روى صندلى كه‏در سالن انتظار چيده بودند، نشستند،دخترك از صندلى پايين پريد، دستان لرزان‏مادر را به طرف خودش كشيد.

- مامان، بريم.

به چشمان درشت كودك خيره شد، لكه‏سفيدى در چشم چپش ديده مى‏شد، غمهاى‏زن به صورت قطراتى اشك از چشمانش‏بيرون آمد و هويدا شد. دخترك تا اشك مادررا ديد با دست كوچكش اشك مادر را پاك كردلبهايش را جمع كرد:

- مامان، چرا گريه مى‏كنى؟ اگه به بابا نگفتم،اصلا مگه خودت نگفته بودى آدم گنده گريه‏نمى‏كنه، حالا خودت كوچولو شدى و دارى‏گريه مى‏كنى.

زن لبخند كمرنگى به لب آورد و كودك رادر بغل گرفت.

- نه من گريه نمى‏كنم حالا بريم، بريم‏عزيزكم. كودك سرش را از آغوش زن جدا كردو به چشمهاى سرخ و اشك آلود زن خيره‏شد.

- مامان، دكتر گفت چشم من خوب ميشه،هان مگه دكتر نگفت‏خوب ميشه؟

زن چندبار سرش را تكان داد.

- چرا عزيزم، گفت‏خيلى زود چشمت‏خوب‏ميشه.

زن از جا بلند شد و چادر خاك آلودش راچندين بار تكان داد و چادر را روى سرش‏محكم كرد. خوب حالا بريم.

دخترك سرش را پايين انداخت و به كف‏سالن خيره شد.

- يعنى تا موقع جشن تولدم چشمم خوب‏شده؟

سرش را بالا گرفت نگاهش را در نگاه مادرخيره كرد.

- آره مامان، يعنى تا اون موقع خوب ميشه؟

زن آهى كشيد و زير چشمى به دخترك‏نگاهى كرد:

- تا خدا چى بخواد دخترم حالا بريم‏ان‏شاءالله كه خيلى زود خوب ميشه.

كليد در كه براى دومين بار چرخيد در بايك حركت‏باز شد.

- مامان، براى جشن تولدم مى‏خواى چى‏بخرى، هان، بگو مامان.

زن نفس عميقى كشيد و چادرش را ازسرش برداشت و روى طناب رخت انداخت.

- حالا بروجك كو تا جشن تولدت.

دخترك به طرف راه پله‏هاى اتاق دويد وروى دومين پله نشست و شروع كرد به بازى‏كردن با بند كفش‏هايش، بعد كه انگار چيزى‏يادش آمده باشد سرش را به طرف مادربرگرداند.

- مامان، تو مى‏گويى تا آن موقع كار بابا تموم‏ميشه و مى‏ياد؟

زن سرش را به طرف كودكش برگرداند.

- آره مگه ميشه بابا تو را فراموش كنه حتمابرات يك هديه خوشگل هم مى‏خره ولى من‏مى‏خوام بهش زنگ بزنم زودتر بياد.

شادى در چهره دخترك نمايان شد.

- يعنى بابا مياد؟ آره، همين فردا مياد؟

- حالا زود پاشو برو تو اتاقت تا خسته‏ام‏نكردى، بدو الان منم ميام.

دخترك از جا بلند شد و به طرف اتاق دويد.زن نگاهى به آسمان انداخت، ستاره‏ها مثل‏هميشه در حال چشمك زدن بودند،لحظه‏اى نگذشته بود كه شانه‏هاى زن به لرزه‏افتاد و صداى هق هق در ميان گريه‏اش گم‏شد.

- خدايا، خودت كمكمون كن، يا امام زمان،چطور جواب اين طفلى رو بدم، يه ماه ديگه‏جشن تولد و بعد مدرسه، يا فاطمة الزهراء، تورو به حق حسينت، تو رو به حق آن مظلوم‏تشنه لب كربلا يه نظرى به ما بكن. اون هنوزبچه است چيزى نمى‏فهمه، خودت كمكش‏كن. يا امام رضا، قربون غريبى‏ات برم آقا جون،دل كوچكش رو نذار بشكنه.

- صداى دخترك زن را به خود آورد:

- مامان، مامان، پس نمى‏ياى؟ تنهايى‏مى‏ترسم!

زن خم شد و مشتى آب به صورتش زد و به‏طرف اتاق راه افتاد.

زن خودش را روى صندلى رها كرد و گوشى‏تلفن را برداشت و شروع كرد به گرفتن - خوب حالا بروتواتاقت، عروسكت‏تنهاست. دخترك سرش را پايين انداخت و به‏طرف اتاقش به راه افتاد. صداى مادر بلند شد:

- سلام، چطورى؟ خوبى آره ... بردمش‏مى‏گن بايد عمل‏بشه، آره خودشون‏هم اينوگفتن. گفتن‏ما وسايل نداريم‏بايد به تهران‏منتقل بشه. نه‏مى‏گن خطريه بايدزود ببريش.

كودك‏چشمهايش پراشك شد وعروسكش رامحكم در آغوشش فشرد:

- خوش به حالت چشمهاى توهم خوشگل‏و هم هيچ وقت هم مريض نميشه، مى‏بينى‏چشم من يك‏اش لك داره. اون يكى... توچى‏ميگى فكر مى‏كنى چشم من خوب ميشه؟مامان مى‏گه خوب ميشه.

عروسك را از بغل جدا كرد و به چشمهاى‏آبى عروسك خيره شد. انگار عروسك هم‏زبان باز كرده بود و داشت‏با او حرف مى‏زد.انگار مى‏گفت عمل كردن كار خيلى سختيه.

خودش را روى تخت رها كرد و چشم‏هايش را بست، حالا جز سياهى نمى‏ديد،هميشه از سياهى مى‏ترسيد. چشم‏هايش راباز كرد، دلش گرفت، بغض كرد و از جا بلند شدو جلوى آينه ايستاد و به چشم‏هايش خيره‏شد و شروع كرد به گريه كردن. زن با صداى‏گريه دخترك، خودش را به اتاق رساند.دخترك گوشه‏اى كز كرده بود و دستهاى‏كوچكش را روى چشمهايش گذاشته بود وداشت گريه مى‏كرد. به سوى دخترك دويد ودخترك را در آغوش كشيد:

- چيه زهراجان! چى شده دختر گلم؟ مگه‏تونمى‏گى بزرگ شدى، حالا گريه مى‏كنى،حرفهاى صبحى رو فراموش كردى؟

- مامانى، اگه چشمم خوب نشد، چى؟ اگه‏ديگه نتونم ببينم.

- زن دستى به سركودك كشيد.

- نه عزيزم، زهراخانم! دكتر قول داده كه‏چشمت رو خوب كنه، چشمهات زود خوب‏ميشه، اگه گريه كنى، مامانى ديگه باهات‏حرف نمى‏زنه.

دخترك هق هقى كرد و آرام به خواب رفت.زن نگاهى به چهره مظلوم دخترش كرد،دلش پرغصه بود. از جا بلند شد و بيرون رفت.

اتوبوس چند ساعت‏بود كه به راه افتاده‏بود; چشمهاى خواب آلودش را باز كرد.اتوبوس داشت وارد شهر ديگرى مى‏شد.دخترك نگاهى به پدرش كرد، پدر داشت ازپنجره به مناظر بيرون نگاه مى‏كرد.

- بابا، اينجا كجاست؟

مرد خنده‏اى كرد، دست دخترك را دردستانش گرفت و آرام گفت:

- اينجا قمه، قم، يادته برات تعريف كردم؟همون كه گفتم يك خانمى بوده، خيلى‏مهربون بوده. يبار كه مى‏خواسته به داداشش‏سرى بزنه، مريض ميشه. همون كه مى‏گفتم‏خواهر امام رضاست. حرمش اينجاست.

دخترك به پدرش خيره شد و انگار چيزى‏يادش آمده باشد، رو به پدر كرد:

- بابا، اينجا بايستيم يانه؟

- نه، فكر نكنم بايد زود بريم تهران.

دخترك سرش را به طرف مادر برگرداند:

- مامان، نميشه يك روز هم اينجا بمونيم؟

زن نگاهى به مرد كرد.

- عباس نميشه بمونيم؟ حالا چطور ميشه‏يك روز دير برسيم.

مرد تكانى به خودش داد و با اشاره ابروجواب داد:

نه نميشه ان‏شاء الله برگشتنى.

دخترك دست پدر را گرفت.

- يادته گفتى خواهر امام رضاعليه السلام‏اينجاست. مگه نگفتى خيلى هم مهربونه.مگه نگفتى بچه‏ها رو دوست داره. بريم پهلوى‏اون; من بهش ميگم چشمهامو خوب كنه.

زن سرش را پايين انداخت:

- عباس، زهرا راست ميگه. بيا بريم سراغ‏حضرت معصومه‏عليها السلام. بهترين طبيب اونه;طبيب دل هم هستش.

بعد ادامه داد:

- بريم يك زيارتى هم بكنيم و يك توسلى هم به‏خانوم داشته باشيم. اگر هم تغيير نكرد، دلمون كمى‏آروم مى‏شه. عباس، حالا كه تا اين جا اومديم دلت ميادبدون زيارت بريم؟ حضرت معصومه‏عليها السلام هم كه‏قربون جدش برم، اون قدر بزرگوارهستش كه يك نظركوچكى هم به ما مى‏كنه. بى‏خود نيست كه بهش ميگن‏كريمه اهل‏بيت. حالا كه سعادت پيدا كرديم چرا نريم؟حالا كه خدا توفيق زيارت به ما هم داده چرا نريم؟

مرد خنده‏اى كرد و با صداى بلند گفت:

- آقاى راننده، قربون دستت، كمربندى‏نگهدار.

وارد حياط كه شدن دخترك به گنبدطلائى حضرت معصومه‏عليها السلام كه مثل‏مرواريدى در صدف مى‏درخشيد، خيره شد.عده‏اى گوشه‏اى نشسته بودند، عده‏اى درحال خوردن آب بودند، عده‏اى وضومى‏گرفتند. به طرف كفشدارى رفتند و واردحرم شدند. اطراف ضريح شلوغ بود. درورودى رابوسيدند. زن دستش را روى‏سينه‏اش گذاشت و كمى خم شد:

- السلام عليك يابنت رسول الله! السلام‏عليك يا اخت ولى الله! السلام عليك يابنت‏موسى بن جعفر و رحمة‏الله، السلام...

اشك از چشمان زن سرازير شد. دخترك‏نگاهى به اطرافش كرد. چشمان همه اشك‏آلود بود. همه با دلى شكسته و پرغصه آمده‏بودند. يك لحظه احساس كرد مادر در كنارش‏نيست. همه چادر مشكى بر سر داشتند. دخترك برگشت‏به طرف كفشدارى. از مادرخبرى نبود. لحظه‏اى ايستاد و به اطرافش‏نگاه كرد. مادر نگاهى به زيارتنامه كرد و سرش‏را برگرداند.

- زهرا، بيا باهم بخونيم هرچى من گفتم،توهم بگو.

سر كه برگرداند، از زهرا خبرى نبود. از جابلند شد و به طرف جمعيت رفت:

- زهرا! زهرا جان! دخترم كجايى؟

از دخترك خبرى نبود. رواقها و حياطراگشت. به هركس كه مى‏رسيد، با اشك والتماس نشانه‏هاى دخترش را مى‏داد وديگران به علامت تاسف و منفى سرى تكان‏مى‏دادند. نااميد برگشت‏به طرف ضريح. دردلش آشوبى به پا بود. دستانش را به ضريح‏گره زد.

يا حضرت معصومه! قربونت‏برم خانوم.دخترم روگم كردم; اومده بود شفاى چشمش‏رو از تو بگيرم. مى‏خواهم به جان پدرت‏قسمت‏بدم كه خودت مواظبش باشى. خودت‏شفاش بدى. صداى فرياد زن بلند شد:

- خانم جون، كمكم كن، به جان محسن‏زهرا، دخترم رو بهم برگردان.

جمعيت‏به دور زن جمع شدند. هركس‏چيزى مى‏گفت. يكى مى‏گفت:

- دخترم، گريه نكن پيداش ميشه. يكى‏مى‏گفت:

- خانم خودش نگه‏اش مى‏داره گريه نكن.زن زيارتنامه را در دستانش محكم گرفته بودو با اشك و ناله مى‏خواند.

- خانم جون، امروز مهمون توهستم.مواظب مهمون غريبت‏باش، نذار پهلوى‏عباس شرمنده بشم. من مى‏دونم الان دارى‏هم نگاهم مى‏كنى و هم حرفهامو مى‏شنوى،جوابم بده.

زن سرخم كرده بود و اشك مى‏ريخت.متوسل شد به ائمه اطهارعليهم السلام. يك لحظه‏احساس كرد در ميان جمعيت كسى صدايش‏مى‏كند.

- ... مامان، مامان.

زن سربلند كرد. دخترش بود، چهره‏اش‏زيباتر از هر لحظه. انگار با نور همنشين شده;از جا بلند شد و كودك را در آغوش كشيد:

- دخترم زهراجان! عزيزم كجابودى؟ مامانوگذاشتى كجا رفتى؟

دخترك سرى تكان داد و گفت:

يهو ديدم نيستى، رفتم همه جارو گشتم،پيدات نكردم. گوشه‏اى نشستم خوابم برد.وقتى بيدار شدم، ديدم صداى گريه‏ات مياد.

زن، كودك را از آغوش جدا كرد و به‏چشمانش خيره شد. در عين ناباورى چشم‏دخترك را ديد كه لكه‏اى در آن ديده‏نمى‏شود. خانم فاطمه معصومه‏عليها السلام دخترك‏را شفا داده بود. زن سر برگرداند و به ضريح‏چشم دوخت:

- خانم جون، مى‏دونستم شفاش مى‏دى،مى‏دونستم نگاهم مى‏كنى.

جمعيت‏بر زن فشارى آورد و زن دخترك رادر آغوش مى‏فشرد. صداى جمعيت‏بلند بودكه پى در پى صلوات مى‏فرستادند.(با استفاده از كتاب كرامات معصوميه(س)