هديه مولا - هدیه مولا نسخه متنی

هديه مولا

مرتضى عبدالوهابى

غروب نزديك است. خورشيد به آرامى درميان درياى جنوب فرو مى‏رود. صيادان بالنج‏ها و قايقهايشان به اسكله نزديك‏مى‏شوند. از جا بلند مى‏شوى. بايد به خانه‏بروى. صدفهايى را كه از كناره ساحل جمع‏كرده‏اى، در جيب هايت مى‏ريزى. به خانه‏مى‏رسى. مادرت كنار سماور مشغول درست‏كردن چاى است. كمى بعد صدايت مى‏زند:

- على، بيا اينجا.

مى‏روى كنارش. به سينى كوچكى كه دو استكان‏چاى و يك قندان كوچك در آن است اشاره مى‏كند:

- پدر بزرگ بالاى پشت‏بومه، براش ببر.

سينى را دست مى‏گيرى و با قدم‏هاى كوتاه‏از پله‏ها بالا مى‏روى. هوا تاريك شده وچراغهاى خانه‏ها تك تك روشن مى‏شوند.پدر بزرگ حصيرى پهن كرده و به بادگير تكيه‏داده است، درست رو به دريا. نسيم خنكى ازسمت دريا مى‏وزد. سلام مى‏كنى. جوابت رامى‏دهد. سينى چاى را كنارش روى حصيرمى‏گذارى.

- پيرشى پسرم.

با دست لرزان چاى را بر مى‏دارد. صورتش پر ازچين و چروك است. صبر مى‏كنى چايش را بخورد:

- پدر بزرگ!

- چيه پسرم؟

- بابام كى از تهران بر مى‏گرده؟

- امروز، فردا پيداش مى‏شه. دلت‏براش‏تنگ شده؟

- خيلى!

- بابات راه دورى نرفته. از بوشهر رفته‏تهران. من خودم كه بچه بودم، هم سن و سال‏تو، شايدم كوچكتر، پدرم رفت‏سفر هند.

- هندوستان؟

- بله، سفرش چند ماه طول كشيد. اون‏موقع ما در نجف زندگى مى‏كرديم.

- شما تنها بوديد؟

- نه، من و مادر و برادرم احمد بوديم.حضرت على‏عليه السلام هم بود.

- حضرت على!

آنگاه پدر بزرگ قصه‏اش را بازگو مى‏كند:

پدرم روحانى بود. براى تحصيل علوم دينى ازبوشهر به نجف اشرف رفته بود. من و برادرم احمد درنجف به دنيا آمديم. ماشش هفت‏ساله بوديم كه اون‏سفر براى پدرم پيش اومد. سفر هند. اون خدا بيامرزمبلغى پول به مادرم به عنوان خرجى داد و عازم سفرشد. مدتى بعد پول خرجى تمام شد. هيچ چيز در خانه‏براى خوردن نداشتيم. يك روز عصر از شدت گرسنگى‏خودمان را به مادرمان چسبانديم و شروع كرديم به‏گريه كردن. بيچاره و درمانده شده بود. ناگهان فكرى به‏خاطر مادرمان رسيد. اشك هايمان را پاك كرد وگفت:

- بچه‏ها زود باشيد لباسهاى تميزتو نوبپوشيد. وضوبگيريد.

ما همين كار را كرديم. از خانه بيرون آمديم.به حرم حضرت على‏عليه السلام رفتيم. مادرمان درايوان نشست و به ما اشاره كرد:

- من همين جا مى‏مونم. شما بريد داخل حرم. خوب‏به حرفم گوش كنيد. بريد كنار ضريح. به حضرت على‏بگيد: پدر ما نيست و ما گرسنه‏ايم. از حضرت خرجى‏بگيريد و بياريد تا من شامتان را حاضركنم.

من و برادرم وارد شديم. كنار ضريح رفتيم. حرفهاى‏مادرمان را تكرار كرديم. برادرم احمدگفت:

- داداش محمد!

- چيه؟

- بيا دستامونو بكنيم تو ضريح، آقا بهمون‏پول بده.

همين كار را كرديم. ساعتى بعد اذان مغرب‏را گفتند. در عالم بچگى به برادرم گفتم:

- احمد، حضرت على‏عليه السلام مى‏خواد نمازبخوانه. بيابريم يه گوشه بشينيم.

منتظر مانديم تا نماز تمام شد. يك ساعت‏ديگر هم گذشت. مادر بيچاره مان بيرون‏منتظر بود. برادرم كه حسابى خسته و گرسنه‏بود، گفت:

- داداش، چرا آقابهمون پول نداد؟

- صبركن، شايد جايى كار داشته، به خاطرهمين دير كرده!

در اين وقت مردى به ما نزديك شد.كيسه‏اى دستش بود. كيسه را به طرف من‏دراز كرد و گفت:

- به مادرت بده. از قول من سلام برسون و بگوهرموقع به چيزى نياز داشتيد، به دكان عطارى ميرزاحيدر در بازار نجف مراجعه كنيد.

قصه پدر بزرگ كه تمام مى‏شود، صداى در خانه به‏گوش مى‏رسد. مى‏روى لبه پشت‏بام و فرياد مى‏كشى:

- كيه؟

- بازكن على جان!

اين صداى آشناى پدر است. ذوق زده‏مى‏شوى. پدر بزرگ مى‏گويد:

- اينم بابات. ديگه چى مى‏خواى؟

با عجله از پشت‏بام پايين مى‏آيى و با فريادمادرت را خبر مى‏كنى:

- بابا اومد! بابا اومد!×

منبع:

كرامات العلويه، على ميرخلف زاده.