برگ هايي از طوبي - برگ هایی از طوبی نسخه متنی

گرامي وارثِ محمودِ احمد
فروزان اختري برتر ز انجم
امام، حجّتي، درياي علمي
امام و حجّت اهل يقيني
گشادي بال دانش بر سر ما
از آن موجي كه از علم تو برخاست
ز درياي تو خيزد موج دانش
چشد هركس نم از درياي علمت
كدامين حوزه بي ابر تو بارد؟
فضيلت، جرعه نوش و مست جامت
حقيقت، سر خوشِ صهباي نامت

از روشني طلعت رخشنده «باقر» در اوّل ماه رجب از مشرق اعجاز منشق شده از نور «عليّ بن حسين» است بر «فاطمه بنت حسن» بس بُوَد اين فخر «باقر» لقب و كنيه «اباجعفر» و او را از هر بدي و عيب و زلل اوست مبرّا درياي علوم است و، زداينده اوهام از يك نفسش زنده كند صد چو مسيحا ياد آمدش از چهره تابان محمّد عالم همه شد روشن از آن نور خدائي خوش باد، زميني كه هم آغوش شد او را ديگر غمي از محنت ايّام ندارد وصفش نتوان گفت «حسان» با سخني چند چون، قصّه بلند است و زبان، الكن و قاصر

اي كاش كه بالي بدهد عشق به من نيز تا كي بدهد بار به دربار وصالش گر اذن دهد، نيست كسي مانعِ راهم چون دفتر عشق است گذرنامه شاعر

در جهان، هم شأن و همتائي كجا دارد بقيع نور چشمان رسول و، پور دلبند بتول خلق شد عالم ز يُمن خلقت آل عبا همدم دلدادگان و، محرم محراب راز حاصل آيات قرآن، باقرِ علم رسول صادق آل محمّد، ناشر احكام حق در نظر آيد، زمين بر چرخ سنگيني كند گرچه تاريك است، در ظاهر ندارد يك چراغ رازها گويد به گوش شب در اين جا كهكشان سايه ها نجواكنان بر مدفن اين چارتن سر به ديوارش زند هركس از اين جا بگذرد چار معصومند و، دورند از حريم جدّشان آن دو غاصب در جوار مدفن پاك رسول مي كند محكوم ظالم را، به هر دور زمان بشنو از اين قبرها بانگ اناالمظلوم را تا شود ثابت كه نور حق نمي گردد خموش ناله امّ البنين با اشك زهرا همدم است چون (حسان) اينجا بود، شبها، مسير فاطمه تا كه نامحرم نيايد، انزوا دارد بقيع

هشام آخر مرا مسموم از زهر جفا كردي به روي زين زهر آلوده ام بنشاندي و از كين يزيد از روز عاشورا به دامم كرده زنداني ز فرط درد مي گردم از اين پهلو به آن پهلو چنان آتش زدي بر تار و پودم اي ستم گستر هنوز از تشنگيِ كربلا فارغ نگرديدم از آن بُغضي كه با آل علي بودت مرا از كين پسر را بي پدر كردي، پدر را خون جگر كردي چو شمعي از شرار زهر آبم كردي و كُشتي دلم از روز عاشورا شده از داغ، داغستان مرا راحت ز داغستانِ داغِ كربلا كردي