فضايل رسول اللّه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم - فضایل رسول الله (ص) نسخه متنی

فضايل رسول اللّه صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم

اسماعيل محمدي

مؤلف: ناشناخته

مصحح: محمدى

كتابخانه آستانه مقدسه حضرت معصومه عليهاالسلام ـشماره: 688

لايتحرّك ذرّة الاّ باذن الله تعالى

در بيان فضيلت حبيب ربّ العالمين ـ صلّى اللّه عليه و آله ـ اگرچه در هر ملل و مذاهب، فضايل آن برگزيده خداوند متعال مبيّن و هويداست؛ چنان كه كتاب‏هاى سماوى تماماً شاهد و براهين بر اين مطلب است كه اشرفيّت و افضليت آن مهر سپهر نبوّت و رسالت شأن لا يعدّ و لا يحصى است بلكه تمام آفرينش از فضل او آفريده و هويداست. الّذى قال اللّه تعالى فى حقّه: «لولاك لما خلقت الافلاك والافضال»1 است. لهذا فضايل حضرتش را از براى هر عارف و عامى دانستن و فهميدن، از اصل ايمان است؛ لاكن از براى هر كسى رسيله و وسيله آن نخواهد بود كه كتابى به دست بيارند يا افواهاً از عالمى و عارفى تحصيل نمايند. بنابراين، بعضى از فضايل كه نزديك به فهم عوام است، در اين صفحه مى‏نگارد تا آن كه عامى امت و مستضعفين ملت هم بى‏نصيب نباشد.

فضيلت اول؛

آن است كه آن حضرت، اول آفرينش است.

فضيلت دوم؛

آن كه خداوند جلّ شأنه از انبياء عليهم السلام عهد گرفت كه چون زمان او را يابند [پيروى] او كنند؛ كما قال اللّه «و اذ اخذ اللّه ميثاق النبيّين»2

فضيلت سيم؛

خداوند هر پيغمبرى را به نام خطاب فرموده چنان كه مى‏فرمايد: يا آدم اسكن...3 و يا نوح اهبط...4 و يا ابراهيم اعرض...5 و يا موسى انّى اصطفيتك...6 و يا داود انّا...7 و يا زكريّا انّا...8 و يا يحيى خذالكتاب...9 و يا عيسى بن مريم اذكر...10 و حضرت محمد را به اسم خطاب نفرمودند از براى تعظيم به القاب خطاب فرموده است. مانند: «يا ايّها النّبى...»11 «و يا ايّها الرسول»12، «و خاتم النّبيّين...»13.

فضيلت چهارم؛

امم سالفه را روا بود كه پيغمبر خود را به نام خطاب كنند و «محمد» را جايز نباشد چنان كه مى‏فرمايد: «لا تجعلوا دعآء الرسول بينكم كدعاء بعضكم بعضاً»14 زيرا كه در اول، يا محمد يا ابوالقاسم مى‏گفتند. بعد از اين آيه مباركه، يا رسول اللّه يا نبىّ اللّه خطاب مى‏كردند.

فضيلت پنجم؛

خداوند تبارك و تعالى به بلد آن رسول معظّم سوگند ياد كرده است و مى‏فرمايد: «لا اقسم بهذا البلد و انت حلّ بهذا البلد»15 و به حيات هيچ كس قسم ياد نكرده جز او؛ كه مى‏فرمايد: لعمرك انهم لفى شكرتهم يعمهون16 و در حق رسالت او قسم ياد فرموده «يس و القرآن الحكيم انّك لمن المرسلين»17 و در اسباب هدايت او فرموده است: «و النجم اذا هوى»18

فضيلت ششم؛

آن حضرت را جوامع الكلم عطا فرمود، چنان كه فرمود: اعطانى جوامع الكلم(19).

فضيلت هفتم؛

هيبت او را يك ماهه راه در دل اعداء افكند.

فضيلت هشتم؛

غنايم را بر امم ما تقدم حرام [كرد] و بر امت او حلال شد.

فضيلت نهم؛

تمام روى زمين از براى معبد و مسجد امت اوند [اويند [جايز داشت و خاك را از براى تيمم به جاى آب اجازه فرموده و امم سابقه را به غير از معبد معيّن عبادت جايز نبود.

فضيلت دهم؛

آن كه بر تمام خلايق مبعوث شد و انبياء ماتقدّم هريك به قومى مبعوث بودند اگر چنان كه اكثر از انبياء بر انس مبعوث بودند آن حضرت بر تمام جنّ و انس مبعوث شدند.

فضيلت يازدهم؛

آن كه ختم نبوت به وجود مبارك آن حضرت شد. چنان كه به نقل حديث، حضرت عيسى عليه السلام در آخر الزّمان از آسمان فرود آيد، نسخ شريعت آن حضرت را نكند متابعت نمايد در امر او.

فضيلت دوازدهم؛

آن كه در غزوات، ملائكه حاضر مى‏شدند و با دشمنان او مخاصمه مى‏كردند.

فضيلت سيزدهم؛

آن كه خداوند آن حضرت را رحمت بر عالميان ساخت چنان كه مى‏فرمايد: «و ما ارسلناك الاّ رحمةً للعالمين»20 اين فيض در حيات و ممات او منقطع نمى‏شود و در تفسير رحمة‏للعالمين گفته‏اند: رحمة للجنّ و الانس. و قيل: لجميع الناس؛ رحمةٌ للمؤمنين بالهدايته و رحمةٌ بالمنافق للأمان من القتل و رحمةٌ للكافر بتأخير العذاب.

فضيلت چهاردهم؛

در زمان بعثت او شياطين از عروج به آسمان ممنوع شدند.

فضيلت پانزدهم؛

اسرافيل بر او نازل شده است كه بر هيچ پيغمبرى نيامد.

فضيلت شانزدهم؛

در شأن آن حضرت آمده: «انّا فتحنا...»21

فضيلت هفدهم؛

خداوند جلّ شأنه انبياء ماتقدم را به سؤال عطيّتى مى‏شد و آن حضرت را بى سؤال عطاء فرمود.

فضيلت هجدهم؛

نكاح زنان آن حضرت را، از بعد از آن حضرت حرام ساخت.

فضيلت نوزدهم؛

از قفاى خود چنان مى‏ديد كه از پيش روى مى‏نگريست.

فضيلت بيستم؛

شريعت او پاينده است تا قيامت و ناسخ شريعت سابقه است.

فضيلت بيست و يكم؛

نور خداوند تبارك و تعالى محيط آن حضرت بود چنان كه فرمود: «اللّهمّ اجعلنى نور مويّدً».

فضيلت بيست و دوم؛

جسم مبارك او سايه نداشت و جامه‏اش از قوّت وجود مباركش نيز سايه نداشت.

فضيلت بيست و سوم؛

خداوند جل شأنه او را حبيب خود ساخت.

فضيلت بيست و چهارم؛

آفرينش را تمام از هدايت تا نهايت، به جنابش عرضه داشتند تا تمام را مكشوف داشت، اين است بعضى از آن را اخبار فرمود.

فضيلت بيست و پنجم؛

آن كه در بهترين قرون انگيخته شد چنان كه مى‏فرمايد: «بعثت من خير قرونٍ».

فضيلت بيست و ششم؛

وجود مباركش از شراف قبابل است مى‏فرمايد: «انّ اللّه اصطفى من ولد ابن ابراهيم....»22

فضيلت بيست و هفتم؛

آن كه اشراف امم است. قال الله تعالى «كنتم خير امّةٍ اخرجت للنّاس...»23

فضيلت بيست و هشتم؛

اجماع است [كه]آن حضرت، حجت قاطع است.

فضيلت بيست و نهم؛

امت او بر ضلالت اجماع نكند چنان كه فرموده است: «لا تجمع امّتى على الضلالة.»24

فضيلت سى‏ام؛

آن است كه او را بر ديگر امم گواه گيرند و قبول است.

فضيلت سى و يكم؛

امت آن حضرت از ساير امم افزونى دارند. در محشر مى‏فرمايد: «انا اكثرالانبياء تبعاً يوم القيامة.»25

فضيلت سى و دوم؛

چهار دانك از بهشت مخصوص امت آن حضرت است. فرموده است: «انّى لا ارجو ان نكونوا ثلثى اهل الجنّة.»

فضيلت سى و سوم؛

از بركت وجود مباركش امت او از قحط، هلاك نشود.

فضيلت سى و چهارم؛

بر امت او بيگانه و دشمن مسلّط نخواهد شد، ان‏شاء اللّه. روايت از آن حضرت است كه: از خداوند خواسته‏ام امت من به وجه عموم قحط هلاك نشوند؛ مانند امت نوح غرق نشوند؛ در ميان ايشان خلاف واقع نشود.

فضيلت سى و پنجم؛

خداوند رحمن الرّحيم تكاليف صعب و مشكل را از امت او برداشته است.

فضيلت سى و ششم؛

صفوف امت او را چو ملائكه بداشت. مى‏فرمايد: «جعلت صفوفنا كصفوف الملائكة.».

فضيلت سى و هفتم؛

خداوند مى‏فرمايد: «يا ايّها الذين آمنوا لا ترفعوا اصواتكم‏فوق صوت النبىّ».26 پس از نزول آيه طيّبه، آوازها را پست كردند.

فضيلت سى و هشتم؛

بر نمازگزاران فرض است كه چون رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم او [آنان] را بخواند، جواب دهد [دهند] و اين، زيانى به نمازِ نمازگزار ندارد.

فضيلت سى و نهم؛

هديه از هركسى برآن حضرت حلال بود بى‏كراهت.

فضيلت چهلم؛

دروغ بستن بر آن حضرت مثل ساير اكاذيب نيست بلكه از افحش كباير است. چنان‏چه در نقل است: هر كه عمداً بر پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم دروغ زند، او كافر است...

فضيلت چهل و يكم؛

هركس حضرتش در خواب ببيند[او را ديده است[ زيرا كه شيطان به هر صورتى كه باشد، متمثّل تواند شد و به صورت آن حضرت نتواند.

فضيلت چهل و دوم؛

اول كسى باشد كه در محشر از قبر برخيزد و مى‏فرمايد: «انا اوّل من تنشقت[تنشق] غد الارض.».

فضيلت چهل و سوم؛

رتبت عظمى شفاعت او راست چنانچه بعد از امت خود آن جناب، از ساير امم آن گاه كه از پيغمبران نا اميد شدند، پناه به وجود مبارك آن حضرت برند.

فضيلت چهل و چهارم؛

اوّل كسى كه شفاعتش مقبول افتد آن حضرت خواهد بود؛ مى‏فرمايد: «انا اوّل شافع و اوّل شفيع.»27

فضيلت چهل و پنجم؛

لواى حمد در قيامت مخصوص آن حضرت است؛ مى‏فرمايد: «لواء الحمد يومئذٍ بيدى.»28

فضيلت چهل و ششم؛

اشرف خلايق و پيشواى ايشان است در قيامت.

فضيلت چهل و هفتم؛

تمام انبياء در سايه لواى او باشد؛ فرمايد: «آدم و من دونه تحت لوائى.» و نيز مى‏فرمايد: «انّا اكرم الاوّلين و الاخرين.»

فضيلت چهل و هشتم؛

اوّل كسى باشد كه در بهشت در آيد. مى‏فرمايد: «انا اوّل من يقرع باب الجنّة.»29

فضيلت چهل و نهم؛

امت آن حضرت از همه امم زودتر به بهشت درآيند.

فضيلت پنجاهم؛

حوض كوثر از مخصوصات آن حضرت است. خداوند تبارك و تعالى مى‏فرمايد: «انّا اعطيناك الكوثر...»30

فضيلت پنجاه و يكم؛

مقام محمود از براى ذات آن حضرت [است.]خداوند مى‏فرمايد: «عسى ان يبعثك ربّك مقاماً محموداً»31

فضيلت پنجاه و دوم؛

درچه[درجه [وسيله اوراست؛ فرموده: «سلواللّه لى الوسيلة.»32

عرض كردند: وسيله چيست؟ فرمودند: اعلاء درچه [درجه [بهشت است.

فضيلت پنجاه و سوم؛

در تاريكى چنان ديدى كه در روشنائى.

فضيلت پنجاه و چهارم؛

شئامت كه از افعال شيطان است، از براى آن حضرت نبود.

فضيلت پنجاه و پنجم؛

مكس[مگس [در بدن مباركش نمى‏نشست.

فضيلت پنجاه و ششم؛

خُلق مباركش از تمام بشر بهتر بود. خدا مى‏فرمايد: «و انّك لعلى خلقٍ عظيمٍ.»33

فضيلت پنجاه و هفتم؛

در خلقت و تناسب اعضاء از خلق، اولين و آخرين بود.

فضيلت پنجاه و هشتم؛

در صحف و كتب انبياء مژده ظهور آن حضرت وارد شده، و اهل سِيَر آن را به ساير گويند.

فضيلت پنجاه و نهم؛

معجزات پيغمبران تمام از براى آن حضرت بود.

فضيلت شصتم؛

خداوند عزّ اسمه مى‏فرمايد: اگر نه محمد بودى آدم و بهشت و دوزخ را نيافريدم. به تحقيق كه از عرش، عرش را ايجاد كردم بى‏قرار و مضطرب بود؛ بر آن نوشتم لا اله الا اللّه محمد رسول اللّه قرار گرفت.

مروى است كه از حضرت مقدّس سؤال كردند كه: يا رسول اللّه! افضليت و شرافت درجه فضل و كمال در حُسن و جمال شما راست يا حضرت يوسف را؟ حضرت فرمودند: «هو اصبح منّى و انا اصلح منه.»

به نام يوسف قرعه حُسن و جمال آمده كه فتنه عالميان شنود. علم و فضل و كمال وخوش خوئى را به ما ارزانى داشتند كه تا رحمت عالميان گشتم «و ما ارسلناك الاّ رحمةً للعالمين.»34 كه جبرئيل امين از سدرة المنتهى در رسيد و عرضه داشت: يا رحمة للعالمين! در آسمان، يوسف و نور تو را قرعه زدند، حسن جمال يوسف عليه‏السلام را رسيد اما بها و نور شرف و قوّت و شجاعت و فر هيبت و غرو همت و زهد و عبادت و حوض و شفاعت و مسئلت و اجابت و قبول و دعوت قرآن و قبله و امانت و ديانت و فراست و ايمان و فضل و احسان و رضاى و صبر و قناعت و شكر و حمد و ذكر و جزاء وافى و كأس اروى و لواء حمد و حوض مورد مقام محمود و محضر شهود و دار سلام و دلداران كرام و رفعت انام و حسب شريف ويست معروف و شجره مباركه و شجره راسخه و علوّ درجات و زبان فصيح و كلام مليح و دل حضور و تن صبور و كرم ظاهر و شرف فاخر و كف بذل جود و صف ركوع و سجود و اقسام شريعت و اعلام طريقت و احكام حقيقت و بلد محرم و مسجد معظم و حج و احرام و زمزم و نماز بيتوته و زكوة مفروضه و روزه رمضان و خواندن قرآن و جمع و جماعت و تهليل و تمجيد و علم و وقار و شفاعت و استغفار و بزرگى و مهترى و مهر و مُهر انگشترى و سرورى برهمه انبياء و صد هزار هزار چندين تو را دادند يارسول اللّه!

عارفى لطيفه گفته است: اگرچه جمال يوسف عليه‏السلام پرده برداشتند، زنان مصر دست‏ها ببريدند اما هنوز از جمال محمدى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم پرده برنداشتند كه هزار مردان مرد زنّارها بريدند. اگر امروز در صفت ناقصان عقول پرده از جمال يوسف برداشتند، دست‏ها بريدند؛ فردا را در صف رجال اللّه پرده از جمال محمدى صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم برداشتند مى‏شود صدهزار هزار كرور. بلكه تمام عاصيان امت از دوزخ بگذرند چنانچه وارد است كه در آن شب، قرب و كرامت آن سلطان اقليم رسالت خطاب مستطاب ربّ الارباب جلّ جلاله به جبرئيل در رسيد كه: اى جبرئيل! محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم را در هفتاد هزار پرده عزّت ستورى گردانيده‏ايم امشب يك پرده از آن پرده‏ها را بردار تا نظّاره كيان عالم بالا حسن و جمال محمدى را صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم نظاره كنند. چون جبرئيل به امر ربّ جليل يك پرده از هفتاد هزار پرده از جمال با كمال محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم برداشت، نورى پديد آمد كه در پرتو آن نور، نه عرش را نور ماند و نه كرسى را و نه آفتاب و نه ماه را و نه ستاره و نه كرّوبيان عالم قدس را. بعد خطاب آيد كه: اى محمد! تا چند غم امت خورى! امشب يك پرده از هفتاد هزار پرده از جمال تو برداشتيم؛ نور، قمر، آفتاب، عرش، كرسى، لوح، قلم، ممسه را مضمحل، نابود و ناچيز كرد؛ فردا كه در عرصات قيامت كه اين هفتاد هزار پرده پرداريم اگر معاصى و ذلاّت و هفوات امتت در جنب آن ناچيز گردد چه عجب «الحمدللّه الذى جعلنى من امّةٍ محمّدٍ صلّى اللّه عليه و آله.»35

فضيلت شصت و يكم؛

در ولادت حضرت نبوّت مآب ـ صلى اللّه عليه و آله ـ و بعضى از علامات و معجزات درحين ولادت، از احاديث و اخبار؛ چون يك ماه از حمل آمنه، والده آن حضرت گذشت، آسمان و زمين و نباتات و جمادات يكديگر را بشارت مى‏دادند. و چون دو ماه از حمل آن حضرت گذشت، ملكى از آسمان و زمين ندا داد كه: صلوات فرستيد بر محمد و آله، او استغفار كند بر امت او. چون سه ماه گذشت، [...] از سفر شام مراجعت مى‏كرد چون نزديك به مكه معظمه رسيد، ناقه او از براى سجده سر برزمين نهاد. [...] به تندى برآمد، ناگاه هاتفى ندا در داد كه: مگر نمى‏بينى جمله افرش را كه سجده شكرانه كنند براى پيغمبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم كه به وجود مى‏آمد؟ و چون چهار ماه گذشت، زاهدى از طايفه روانه مكه شد؛ در راه طفلى را ديد كه به رو درافتاده هرچند او را برداشت باز به سجده درافتاده؛ هاتفى ندا زد كه: دست از او بردار كه به سجده شكر در افتاده از براى مولود پيغمبر برگزيده. چون پنج ماه برگذشت، همان زاهد به خانه خويش مراجعت كرد. خانه خويش را ديده كه زلزله در افتاده است واز سكون بازمانده و بر محراب آن نقش شده است كه: اى اهل صوامع! ايمان آريد به خدا و رسول او محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم كه نزديك شد ظهور آن حضرت. زاهد از ديدن اين كلمات با بركات، ايمان آورد. چون ماه ششم منقضى شد، اهل مدينه طيّبه به قانون خويش كه هرسال عيد مى‏كردند، در عيدگاه خودشان حاضر مى‏شدند و درختى داشتند كه در اين روز نزد آن درخت اجماع مى‏كردند و آن درخت را ستايش و پرستش مى‏كردند و خوش مى‏نواختند در اين روز. چون نزد درخت مجتمع شدند، آوازى از آن درخت برآمد كه: «جاءالحق و ذهق الباطل انّ الباطل كان زهوقاً»36 مردم از آن صدا به هم برآمده، به سراى خويش شتافتند. در ماه هفتم سواد بن قارب نزد عبدالمطلب آمد، گفت كه: ديشب در ميان خواب و بيدارى ديدم كه درهاى آسمان گشوده و ملائك پى در پى در زمين نزول مى‏كردند و مى‏گفتند: زينت كند [كنيد] زمين را كه نزديك شد ظهور محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم كه رسول خداست به سوى كافه خلق. چون ماه هشتم برآمد، ماهى طموسا نام داشت در بحراعظم؛ بر دم خويش بايستاد، ملكى او را گفت كه: اى ماهى، چه مى‏شود تو را كه بحر را متاطم ساخته؟ گفت: پروردگار من آن گاه كه مرا آفريد، فرمود كه: چون محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم ظهور كرد، امت او را دعا كن. پس از براى دعا كردن به حركت آمدم. و در ماه نهم ده هزار ملك از آسمان فرود آمدند؛ هر يك قنديلى از نور به دست داشتند كه بر آن نوشته بود: لااله الاّ اللّه محمدٌ رسول اللّه. و به دور مكه معظمه چهار صف زدند و مى‏گفتند: اين نور محمد است. بالجمله حضرت به ظاهر متولد شد و بر خلاف همه مولود، از پا فرود آمد و به طرف كعبه معظمه به سجده در افتاد. نورى از فرق مباركش ساطع گشت كه آسمان و زمين روشن شد؛ قصرهاى شام و يمن و فارس مشاهده افتاد كه مانند آتش افروخته درخشان بود. مرغان هوا به دور كعبه جمع شدند و كوه‏ها به جانب كعبه مشرف شدند و اصنام و اوثان شكسته، به رو در افتادند. بت پرستان جمع آمد[ند [آن بسا بزرگ را به چندين دفعه نصيب كردند، قرار نگرفت، به رو در افتاد، درهم شكسته. در اين هنگام ابر سفيدى نمايان گرديد، آن حضرت را فرو گرفت ندائى در رسيد كه: «طوفوابمحمد شرق الارض و غربها و البحار لتعرفوه باسمه و نعته و صورته»37 يعنى؛ بگردانيد محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم را به مشرق و مغرب و درياها تا همه خلق، او را به نام و صفت و صورت بشناسند. مروى است كه بعد از سه روز عبدالمطلب، محمد را در آغوش گرفت به خانه مكه در آورد و چون به درخانه رسيد، آن حضرت معجز بيان فرمود: «بسم اللّه و باللّه» كعبه معظمه به سخن در آمد و در جواب گفت: السلام عليك يا محمد! هاتفى آواز داد كه: «جاء الحق و زهق الباطل»

از جمله علامات و شرافت آن شب با بركت و ميمنت، اين كه سير ابليس لعين و تمام شياطين از عروج به فلك منقع [منقطع [شد و كاهنان از همراه او جدا و دور افتادند و خبارء غيب موقوف شد و كردار سحره علم قيافه محو شد و در همان شب چهارده كنگره از ايوان كسرى افتاد و طاق ايوان شكافته شد و هم در آن شب آتشكده فارس كه دو هزار سال قبل از آن روشن بود، خاموش شد. شهب و ثواقب و آثار عجيب و غريب در آسمان پديدار بود.

نكته: بدان كه هريك از پيغمبران را خلوت خانه‏اى بود كه در آن خلوت از نفس خود رسته و به حق پيوسته؛ بودند از آن جمله، حضرت موسى عليه‏السلام را خلوت گاه طور بود كه ظاهرش به مطالعه «انظر الى جبلٍ»38، باطنش به مشاهده انوار خلوت گاه. حضرت عيسى عليه‏السلام [در[ فلك چهارم بود؛ چشمش با ملائكه همراز، جانش به عالم قدس به حق تعالى دمساز «بل رفعه اللّه اليه»39 خلوت گاه حضرت ابراهيم عليه‏السلام درون آتش، بود ظاهرش به آتش مشغول و سرّش به حضرت جلّ و علاّ مكاشف و به اين كلمه متكلّم: «انّى داهب الى ربّى سيهدين.»40 اما خلوت خانه رسالت ـ صلى اللّه عليه و آله ـ آن بود كه چون خواستند از ماسوى خلاصش سازند و سرّش تمامى از غير خود باز دارند، به مقام قرب به اين كنايه فرمودند كه: «دنى فتدلى فكان قاب قوسين او ادنا»41، آن بود كه نفس نفيس آن حضرت صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم به ذات مقدّس مشغول شد و در آن فرا نفسى برآورد كه «التحيّات للّه و الصلوات و الطيّبات».42 چون عرض تحيّت فرمود، به تشريف سلام از حضرت ملك علاّم مشرف گشت و به خلعت بركت و رحمت مخصوص شد كه «السلام عليك ايها النبّى و رحمة‏اللّه و بركاته.»43 خطاب آمد كه: يا محمد! بنشين و خاموش باش. همه پيغمبران را ايستادن بود تو را نشستن. نشستن آن‏ها را گفتن بود تو را شدن. همه گفتن، ماشنيديم اكنون تو بشنو، ما بگوييم همه كس راز خود با حبيب خود گفتند من راز خود با تو مى‏گويم: «فااوحى الى عبدٍه ما اوحى»44

فى شهر جمادى الاولى سيزد هم، تمام شده است. ...

1. بحارالانوار، ج 16، ص 406، ح 1. (لولاك لما خلقت الافلاك.)

2. آل عمران / 81.

3. بقره / 25.

4. هود / 48.

5. همان/ 76.

6. اعراف/ 144.

7. ص / 26.

8. مريم / 7.

9. همان / 12.

10. مائده/ 110.

11. انفال/ 64.

12. مائده/ 41 و 67.

13. احزاب/ 14.

14. نور/ 63.

15. بلد/ 1.

16. حجر/ 72.

17. يس/ 3ـ1.

18. نجم/ 1.

19. بحارالانوار، ج 8، ص 27، ح 1.

20. انبياء/ 107.

21. فتح/ 1.

22. بحارالانوار، ج 16، ص 325، ح 19... اسماعيل واصطفى من كنانه واصطفى من كنانه قريشاً واصطفى من قريش بنى‏هاشم واصطفانى من بنى‏هاشم.

23. آل عمران/ 110.

24. بحارالانوار، ج 2، ص 225، ح 3.

25. همان، ج 7، ص 130، ح 1 وج 8، ص 22، ح 15 البته اكثرالنبييّن و...

26. حجرات/ 2.

27. بحارالانوار، ج 16، ص 326، ح 22. (انا اول شافع و اول مشفّع)

28. بحارالانوار، ج 16، ص 402، ح 1.

29. بحارالانوار، ج 39، ص 230، ح 7.

30. كوثر/ 1.

31. اسراء/ 79.

32. با اين عبارت: اذا سالتم اللّه فأسالوا الى الوسيله، (بحارالانوار، ج 7، ص 326، ح 2.

33. قلم/ 4.

34. انبياء / 107.

35. مستدرك الوسائل، ج 5، ص 393 و بحارالانوار، ج 83، ص 282.

36. اسراء / 81.

37. روضة‏الواعظين، ج 1، ص 68 و بحارالانوار، ج 65، ص 273.

38. اعراف/ 143.

39. نساء / 158.

40. صافات / 99.

41. نجم / 9

42. بحارالانوار، ج 84، ص 208، ح 3.

43. در پايان همه نمازها.

44. نجم / 10.