براى اول مظلوم تاريخ - براى اول مظلوم تاریخ نسخه متنی

براى اول مظلوم تاريخ

ميثم نمكى‏آرانى

مردى بود از قبيله آفتاب با دلى به وسعت‏بى‏كرانه‏ها او را نه زمانه مى‏شناختش، نه زمانيان انديشناك بود بر «قوم خويش‏» و بر «ابناى روزگار» و بيمناك بر هوسهايى كه چشمهاى بصيرت را به يغما برده‏بود.

به قدرى كه بر سرگذشت پيشينيان آگاه بود، بر سرنوشت آيندگان نيز انديشه مى‏كرد.

چه شامگاهان كه سر بر بالين آسايش نمى‏نهاد مگر با قيام و قعود عارفانه‏اش و چه صبحگاهان كه برنمى‏خاست جز با كمر بستن به خدمت‏خلق.

به كه مى‏مانست كه كسى را با وى مانندى نبود و كه چون او مى‏دانست كه داناى اسرار مگو او بود.

در شجاعتش همه دانند كه «اسد بيشه فتوت‏» بود و بر عدالتش همه معترف، تا بدانجا كه «شهيد عدالت‏» نام‏گرفت.

هيچ كس، چون او آن مقام نيافت، كعبه به يمن قدمش چاك مى‏زند و مسجد به خونش، غسل طهارت مى‏كند.

كدام مرشد و مرادى توانى يافت چون محمد كه در ليلة‏المبيت پيشمرگى او كند و كدام همسرى توانى جست جز فاطمه كه كوثر در شان اوست. در نبرد هماوردى نداشت و در دوستى، نظيرى نه. روح بى‏قرارش جز درگاه نيايش، قرار نمى‏يافت، لطايف حكمى و آيات قرآنى حد كلام او بود و عمل به احكام آن، مرام او.

درس آموخته مكتب وحى بود و شكوه دين، جلوه‏اى از شگفتى‏هاى او. به برق نگاهى، رعدى در دلها برمى‏فروخت و به اشاره سرانگشتى، مس وجود، طلاى حقيقت مى‏شد و ...

اما آيا از غربت اين اول مظلوم عالم همه شنيده‏اى: - از نجواى شبانه‏اش با چاه. - از گريه‏هاى غريبانه‏اش در نماز. - از شكيبايى 25 سال، سكوت و خانه‏نشينى. - از تازيانه‏هاى ناجوانمردانه‏اى كه بر پيكر فاطمه‏اش زدند. - از طعنه‏ها و سبك‏سرى‏هايى كه چون گرز گران بر سرش مى‏كوفتند. - و بيش از همه تنهايى غريبانه على.

آن هم بعد از عروج مردى كه وجودش از او هست‏يافت و مرگ بانويى كه هماره يكتا انيس و مونس او بود.

ديگر براى على جز اندوه و تنهايى و غريبى چيزى نمانده است; ديگر كسى را هماورد و همتاى او نيست.

او در اين عالم تنها بود، مظلوم زيست و مظلومانه نيز زندگى را بدرود گفت.

«على مظلوم تاريخ‏»

احمد فغانى عضو هيات علمى دانشگاه سبزوار