گلستان بقيع - گلستان بقیع نسخه متنی

بوى گل مى‏آيد از چاك گريبان بقيع
از سر شب تا سحر، باشد غزلخوان بقيع
از فضاى حسرت آلودِ غم افشان بقيع
نيمه شبها از دل خونين و حيران بقيع
شعله‏ها سر مى‏كشد از جان سوزان بقيع
گر شكافى ذرّه ذرّه خاكِ رخشان بقيع
وه چه خوش رنگ است گلهاى گلستان بقيع
خورده عمق جان من پيوند با جان بقيع
خيز و سامان ده به گلزار پريشان بقيع
كوش اى غمخوار رنجوران به درمان بقيع
بازكن آباد از نو، كوى ويران بقيع
سيلِ خون ريزد «شفق» از دل به دامان بقيع
سيلِ خون ريزد «شفق» از دل به دامان بقيع

تا ببينم دوست دارى ميهمان را اى بقيع
در تو مى‏بينم شكوهِ آسمان را اى بقيع
كرده‏اى رشك فلك اين خاكدان را اى بقيع
بار ده اين كاروانِ خسته جان را اى بقيع
تا كنند از او دريغ آن سايبان را اى بقيع
در بهاران ديد تاراج خزان را اى بقيع
با على، زهرا نگفت اين داستان را اى بقيع
بلبل از كف مى‏دهد تاب و توان را اى بقيع
بوسه مى‏زد بارها آن آستان را اى بقيع
بى امان مى‏سوخت آن دارالأمان را اى بقيع
عاقبت آن طاير عرش آشيان را اى بقيع
سوخت اين ناخوانده مهمان، ميزبان را اى بقيع
داده بود از دست چون آرام جان را اى بقيع
ياد دارى گريه‏هاى باغبان را اى بقيع
لرزش آن دست‏هاى مهربان را اى بقيع
مى‏كشى بر دوش خود بارى گران را اى بقيع
در كجا كردى نهان آن بى‏نشان را اى بقيع
كرده‏اى پنهان تو موجى بيكران را اى بقيع
چشمه جوشان اين اشكِ روان را اى بقيع
چشمه جوشان اين اشكِ روان را اى بقيع