گلستان بقيع - گلستان بقیع نسخه متنی

بعد از تو اي انيس دلِ داغدار من
تا رُخ نهفته‌اي از من اي مهر تابناک
دور از تو نيست خواب و قرارم به چشم و دل
زهراي من! ز داغ تو شد خانه‌ام خموش
از سوز دل بنالم و ترسم که از قضا
اي کاش آيد از تن من، جان من برون
گر سرزنش نبود، به روي مزار تو
گر پيکرت به خاک نهان شد ز ديده‌ام
من مي‌روم ز خاک تو، اما خيال تو
نقش توأم به ديده و ياد توأم به دل
از تُست اين دو، بهر ابد يادگار من

جلوة جنّت به چشم خاکيان دارد بقيع
گر حصار کعبه را جبريل درباني کند
گرچه با شمع و چراغ اين آستانْ بيگانه است
گرچه محصولش به ظاهر يک نيستان ناله است
مي‌توان گفت از گلاب گرية اهل نظر
گرچه مي‌تابد بر او خورشيد سوزان حجاز
بشکند بار امانت گرچه پشت کوه را
شد چو ابراهيم قربانِ حسينِ فاطمه
فاطمه بنت اسد، عباس عم، امّ‌ البنين
در پناه مجتبي، در ظلّ زين العابدين
باقرِ علم نبي و صادقِ آل رسول
قرن ها بگذشته بر اين ماجرا، اما هنوز
کس نمي‌داند چرا با قرة العين رسول
آخر اينجا قصّه گوي رنج بي‌پايان تُست
راز مخفي بودن قبر تو را با ما نگفت
شب که تنها مي‌شود با خلوت روحاني‌اش
شب که تاريک است و در بر روي مردم بسته‌اند
زائري چون مهديِ صاحب زمان دارد بقيع

يک جهان گل در درون پيرهن دارد بقيع
نام گلهايش اگر خواهي بگويم يک به يک
يوسف گلچهره را بر گو به حُسنِ خود مناز
مادري پهلو شکسته از جفاي روزگار
همچو زين العابدين در دامن پر مهر خويش
همچو باقر اوستاد علم و فضل و معرفت
صادق آل محمّد(ص) را پي کسب علوم
از براي شاعر «ژوليده» و اهل سخن
در دل خود يک جهان درد و محن دارد بقيع

اي شير خدا! گره گشائي بنما
افروخته کن، دلم به مهر ازلي
روشن ره صبح آشنائي بنما

مائيم و کرم نمائي و لطف علي
مائيم که چشم بر سخايش داريم
از او که نعيم است و رحيم است و ولي

ما چشم به مهر ازلي دوخته‌ايم
اين فخر بس است تا به روز محشر
کز شعلة پرفروغ او، سوخته‌ايم

از کعبه چو آفتاب رحمت سر زد
بر حلقة هر دري، نشاني آويخت
يک نايِ گره‌گشاي بر هر در زد

ما، ديده بر آستان قدسش داريم
شأن همه شيعيان، علي باشد و بس
جز وردِ علي، علي، علي، نشماريم

اي فخر خلائق که به‌هنگام نماز
انگشتر دست خويش، تقديم کني
گر اوج حلاوت است و هنگام گداز

انجام علي، گام علي، رحمت فرجام علي باد
هم شاه علي باشد و هم راه ز بيراه
سردار علي، يار علي، زينت هر نام علي باد