ناموس درد - [شعر] نسخه متنی

خون گريه کرد چشم خدا در عزا تو را
اي آشيان درد علي داشت تا تو را
پنهان کند به خلوت شب مرتضي تو را
پيدا نخواست غيرت شير خدا تو را
دامن رها نکرد به رسم و صفا تو را
در سايه داشت گر چه علي چون هما تو را
از بس که سرمه ريخت به شيون حيا تو را
اين هيجده بهار پر از ماجرا تو را
رفع عطش نکرد بهار دعا تو را
فرياد روشني است ز چندين جفا تو را
راهي نبود بهتر از اين، مرحبا تو را
افکند اين سه درد به بستر ز پا تو را
مي‌خواست از تمامي عالم جدا تو را
اي جان عاشقان حسيني فدا تو را
شايد به لوح عرش ز دنياي ما تو را
گلخانه‌اي به گستره کربلا تو را
با گريه مي‌برند به دارالشّفا تو را
زين خانه مي‌برند ندانم کجا تو را
کاين حال هديه‌ايست ز خيرالنسا تو را
کاين حال هديه‌ايست ز خيرالنسا تو را

نشئه اين باده ولي کوثر است
باطن قرآن ز تو مستور شد
مريم از اين سوره ياسين دمد
دشمن تو «شَانِئَكَ الْأَبْتَر» است
فاطمه داري تو محمد بس است
شيشه در بسته کافوريان
پاره‌اي از جان پيامبر مه است
مرجع اين راضيه، مرضيه دان
نور تو گل ريخته بر ساق عرش
ذکر علي «فاطمه يا فاطمه» است
حضرت زهراست که تسبيح گفت
ز آنکه علي ساقي اين کوثر است
بعد پيامبر به چه کس جبرئيل
طرح گل فاطمه را ريختند
آسيه و نرگس و مريم شده
فاطمه چون بوي جنان مي دهد
غنچه طاها که ز ياسين زده
فاطمه‌اي گو که ببويي بهشت
بوي گل و ياسمن از فاطمه است
معنيِ سين فاطمه سبز پوش
معنيِ سين فاطمه سبز پوش

آرامگاه نور دو چشم پيمبر است
آرامگاه بضعه زهرا و حيدر است
اين جلوه‌اي ز مرقد آن نيک مادر است
آرامگاه دختر موسي بن جعفر است
نيکو بدان که مايه بس عزّت و فرّ است
فرموده حق به مصحف پاکش که ابتر است
اين بارگاه جلوه زيباي کوثر است
عالم ز نور پاک و شريفش منور است
ديدم محب او که به عالم مظفر است
ديدم محب او که به عالم مظفر است

باشد حريم تو سبب افتخار قم
عطر تو مي‌وزد همه جا از ديار قم
باشد حريم تو سند افتخار قم
بنگر به عزِت و شرف بي‌شمار قم
خوشدل کسي که دفن شود در مزار قم
خواهد که جان خويش بنمايد نثار قم
خواهد که جان خويش بنمايد نثار قم

دختر مير شجاعان، بهترين فرزانه‌ا‌م من
گر حسين شمع فروزان است، بل پروانه‌ام من
با خدا پيوند دارم، ز اهرمن بيگانه‌ام من
راز دهرم، خالصم، بل مخلصم، دردانه‌ام من
در فراق رهبر آزادگان، حنّانه‌ام من
تشنه راز و نياز و جرعه مستانه‌ام من
صاحب جاه و جال و حشمت شاهانه‌ام من
در ره قرآن اسير زاده مرجانه‌ام من
صاحب نثر بليغ و خطبه جانانه‌ام من
پس شگفتي نيست، گر آواره بي‌خانه‌ام من
لرزه افکن بر تن اصنام هر بتخانه‌ام من
مرد را اندرزگوي حکمت مردانه‌ام من
هان نپنداري که در گيتي يکي افسانه‌ام من
رعب‌آور در دل آن قلدر ديوانه‌ام من
در الست و در قيامت ساقي پيمانه‌ام من
در الست و در قيامت ساقي پيمانه‌ام من

يک تن به مثل دخت پيمبر نمي‌شود
يک گل به عطر همسر حيدر نمي‌شود
اين فخر بهر دختر ديگر نمي‌شود
تفکيک او از اين دو ميسر نمي‌شود
در نزد کردگار برابر نمي‌شود
هر سنگ معدني دُر و گوهر نمي‌شود
ديگر زني چو فاطمه مادر نمي‌شود
جز او زني حقيقت کوثر نمي‌شود
پيدا به زير گنبد اخضر نمي‌شود
خم جز براي خالق اکبر نمي‌شود
يک تن رها ز شعله آذر نمي‌شود
در نمره کس ز بيست فراتر نمي‌شود
فخرش همين بس است مکرر نمي‌شود
کز صد هزار مريم و هاجر نمي‌شود
گريان ز تازيانه پي در نمي‌شود
هر ديده کور باد اگر تر نمي‌شود
شرحش براي بنده ميسر نمي‌شود
زهرا ز اختصار مکدّر نمي‌شود
زهرا ز اختصار مکدّر نمي‌شود