فرهنگ شاعران پارسی گوی جلد 1

چند ريزى به جفا اشك جگرگون مرا؟
فصل نوروز و زمان باغ و ايّام بهار
مشتاق توام بهر خدا چهره مپوشان‏
گوش ناكردن حديث نيك‏خواهان را بد است‏
نگفتى زان لب شيرين، سخن هيچ‏
به قول دشمنان يادم نكردى‏
به دور آن خط رخسار چون گل‏
يكى بگشا گره زان زلف پرچين‏
تنت آزرده مى‏گردد ز گلبرگ‏
ز خاك كشتگانِ غم نرويد
به دور آن لبِ شيرين نديدم‏
از مجلس ما باده‏گساران همه رفتند
ره دور و خطر بى‏حدّ و ما مانده پياده‏
جان ز بيمارى هجران به لب آمد از شوق‏
مركز دايره‏ى عشقم و گر سر برود
درد عشقى كز تو پنهان در دل و جان داشتم‏
بس‏كه بودم تا سحر سر بر سر زانوى خويش‏
در غم عشق دلا خوى به تنهايى كن‏
در چمن باد، حديث دهن تنگ تو گفت‏
تا ندانند كزان لب دل پرخون دارد
بگشتم تا ز جام شوق، مدهوش‏
چو داد آب حيات از چشمه‏ى نوش‏
بت سنگين‏دلِ سيمين بناگوش»
بود چون طرّه‏اش، خاطر مشوّش‏
«نگارى، چابكى، شوخى پرى‏وش‏
شود چون عكس روى يار ظاهر
به روى او شوم پيوسته ناظر
گرش همچون قبا گيرم در آغوش»
كه در هجر غم دلبر بمانم‏
«اگر پوسيده گردد استخوانم‏
غم عشق تو آيينم ببرده‏ست‏
ز سر چون عقل و تمكينم ببرده‏ست‏
بر و دوشش، بر و دوشش، بر و دوش»
گل رويش صفاى توست حافظ
«دواى تو، دواى توست حافظ
لب نوشش، لب نوشش، لب نوش»