لطفا منتظر باشید ...
بخارايى (مروزى) - مشفقى
مولاناعبدالرحمن مشفقى بخارايى مروزى. متخلص به مشفقى. شاعر و خوشنويس. قرن 10 ه. ق.متولّد 945 ه. ق در مرو. متوفّى 994 (995 , 998) ه. ق.اصل وى از مرو و محل تولدش مرو (و به قولى بخارا) بود و در آن شهر نيز سكونت داشت و به كسب علوم دينى و حكمت، نجوم، هيئت، رمل و حساب روى آورد و به شاعرى پرداخت. وى در شعر شاگرد مولاناكوكبى بود و در عهد برهانخان (بن عبدالرحيم) در سال 964 ه. ق مشهور گرديد. وى پس از فتح بخارا به دست عبداللَّهخان (فرزند اسكندر) در سال 964 ه. ق به ملازمت وى درآمد و پس از آن در سال 965 ه. ق، در سمرقند نزد سلطانسعيدخان (80 - 975 ه. ق) منصب كتابدارى يافت و در سال 980 ه. ق، ملازم برادر كوچكتر سلطان - جوانمردعليخان - كه حاكم سمرقند بود شد و در اين عهد ديوان اشعار خود را جمعآورى نمود. پس از آن در سال 986 ه. ق، به دليل دورويى اميران، ترك سمرقند نمود و به لاهور رفت ولى به دليل سعايت بدخواهان مؤفق به ديدار اكبرشاه گوركانى (1014 - 963 ه. ق) نشد زيرا به هجوگويى شهرت داشت.
وى سپس در سال 988 ه. ق به ماوراءالنهر رفت و ملازم عبيداللَّهخان ازبك (حاكم ماوراءالنهر، 1006 - 991 ه. ق) شد و منصب ملكالشعرايى وى را يافت. وى پس از مدتى به وطن (بخارا) بازگشت و در همانجا نيز درگذشت. سال فوت وى در تذكرهى نتايجالافكار 995 ه. ق و سال تولد وى به گفتهى هرمان اته، 945 ه. ق و فوت وى 984 ه. ق ذكر شده است.
در بعضى از منابع آمده است كه وى دو بار به دربار اكبرشاه رفت و دو مجموعه از غزليات خود را فراهم نمود. مؤلف تذكرهى روز روشن، وى را مروزى مىداند و از آنجا كه پدر وى مروىتبار بود به مشفقى مروزى نيز شهرت داشت. وى شاعرى توانا بود و انواع شعر را نيكو مىسرود. در هجو و هزل توانا بود و اشعار بسيارى در اين موضوعات سرود. وى خطوط نسخ و تعليق را نيكو مىنوشت و در معماسرايى دست داشت و از علم عروض و قافيه آگاه بود. آثار وى عبارتند از :الف : ديوان اشعار (سه ديوان، 50000 بيت)ب : مثنوى گلستان (گلزار) ارم (به پيروى از نظامى گنجوى)ج : جهاننامه.
